အစာရွာတဲ့ အဖြဲ့ထဲက ေရွ့ေျပးတပ္သား ေမာင္နီ အူယားဖားယားနဲ့ က်ုပ္တို့ကို လာအေၾကာင္းၾကား ခ်ိန္က လူေတြရဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္နဲ့
ဆိုရင္ ည အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ုပ္တို့ ရဲ့အႀကိုက္ဆံုး စားစရာေတြ ထဲမွာပါတဲ့ ေပါင္မုန့္ အႀကီးႀကီးကို ေတြ႕ခဲ့တယ္တဲ့ေလ။ ဒါနဲ့ပဲ က်ုပ္တို့လည္း လူေတြလို ေန့ရယ္ ညရယ္ ေရြးမေနေတာ့ပါဘူး အဖြဲ့ဝင္ေတြ ခ်က္ခ်င္း စုစည္းၿပီး ေမာင္နီအေနာက္က တန္းစီ ထလိုက္ လာၾကတာပဲ။
က်ုပ္တို့ အတြက္ေတာ့ ေန့ရယ္ညရယ္လို့ မရိွပါဘူး။ အစာရွာဖို့ အတြက္ဆို အခ်ိန္မေရြး ထၾကြလံု့လ ရိွရမယ္ မဟုတ္လား။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ေနအိမ္ တည္ေဆာက္ဖို့နဲ့ အစာရွာဖို့ တာဝန္က က်ုပ္တို့ တာဝန္ပဲေလ။ က်ုပ္တို့က ခင္ဗ်ားတို့လို လူေတြ အျမင္နဲ့ ၾကည့္ရင္ မေလာက္ေလး မေလာက္စားဆိုတဲ့ အဆင့္ထက္ေတာင္ နိမ့္နိုင္ေပမယ့္ က်ုပ္တို့ရဲ့ ဖြဲ့စည္းပံုက လူေတြထက္ေတာ့ စံနစ္တက် ရိွတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေပါက္ ေျပာရဲတယ္ ဗ်ာ။
အေရးဟယ္ အေၾကာင္းဟယ္ဆို ခင္မ်ားတို့လူေတြမွာ လူစုရတာနဲ့ တာဝန္ ခြဲေဝေရး ေကာ္မတီ အယင္ ဖြဲ့ရတာနဲ့ ဒီၾကားထဲ သက္ေသာင့္သက္သာနဲ့ နာမည္ေကာင္းရမယ့္ ေနရာေတြမ်ားဆို ေပးရကမ္းရၿပီး ေနရာရဖို့ ဝိုင္းအံု ေနၾကတာပဲ။ ဒါေတာင္ ေျပာခ်င္ၾကေသးတယ္ ပ်ားရည္စက္မွာ ပုရြတ္ဆိတ္ အံုေနတဲ့ အတိုင္းပဲတဲ့။ ဥပမာ ကေတာ့ ျမင္သာထင္သာ ရိွပါရဲ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ က်ုပ္တို့ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြနဲ့ နိႈင္းတာကိုေတာ့ မေက်မနပ္ ျဖစ္မိပါေသးတယ္။
က်ုပ္တို့ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြမွာ အေကာင္ေသးေပမယ့္ ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ေက်ၾကတာပဲဗ်။ လူေတြရဲ့ စိတ္အတိုင္း သာဆို သားေဖာက္ဖို့ တာဝန္ယူရတဲ့ ေနရာမွာ ဝိုင္းအံု ေနၾကမွာပဲ။ က်ုပ္တို့ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွမထားဘူး ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ေက်ဖို့ပဲ သိတယ္။ သားေဖာက္တဲ့ တာဝန္ယူရတဲ့ ေမာင္နက္တို့ အဖြဲ့ကိုလည္း ဘယ္လိုမွ မျမင္မိဘူး။ ရန္သူေတြကို တိုက္ခိုက္ေရး တာဝန္ယူရတဲ့ အဖြဲ့ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ ရတာပဲ။
ယုတ္စြအဆံုး ... ဗ်ာ မ်ုိးဆက္ျပန့္ပြားဖို့ တခ်ိန္လံုး ကေလးေတြ ေမြးေပးေနရတဲ့ ပုရြတ္ဆိတ္ အမေတြ ကိုလည္း က်ုပ္က ၾကံဖန္ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ သူတို့ကေမြး က်ုပ္တို့က ေကြ်းေပါ့ဗ်ာ။
အားလံုး ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ေက်ၾကသလို ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ဂုဏ္ယူရတာပါပဲ။
အခုေတာ့ ေမာင္နီက သူေတြ႕ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အစာကို လာေျပာတာနဲ့ က်ူပ္တို့လည္း ခ်က္ခ်င္း ထလိုက္လာၾကတာ ခရီးေတာင္ အတန္ငယ္ ေပါက္ေရာေပါ့။ က်ုပ္တို့ ေရွ့နဲ့ေနာက္မွာလည္း တိုက္ခိုက္ေရး အဖြဲ့ဝင္တခ်ုိ့ ဝိုင္းရံၿပီး လိုက္ပါလာၾကတယ္။ သူတို့ တေတြက က်ုပ္တို့ အဖြဲ့အတြက္ေတာ့ အေသခံ တပ္သားေတြ ေပါ့ဗ်ာ။ ရန္သူေတြ႕ရင္ တိုက္ခိုက္သလို လမ္းခရီးမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ မ်ုိးနြယ္ေတြ ကိုလည္း ေနတဲ့ ေနရာအထိ ေရာက္ေအာင္ ျပန္သယ္တဲ့ တာဝန္ ယူၾကတယ္ေလ။
က်ုပ္တို့ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြရဲ့ သက္တမ္းက လူေတြရဲ့ ျပကၡဒိန္နဲ့ဆို ၁၀ ႏွစ္သက္တမ္း ကေန ႏွစ္ ၅၀ထိ ရိွတယ္။ ေတာနက္ေတြ ထဲမွာေနတဲ့ က်ုပ္တို့ အမ်ုိးေတြဆိုလည္း အဲဒီေလာက္ အသက္ရွည္ၾကတယ္ ။ က်ုပ္တို့က အမ်ုိးမ်ားတယ္ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္လာခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းေတြ အရဆို က်ုပ္တို့ ပုရြတ္ဆိတ္ အမ်ုိးေပါင္း ကိုးေထာင္ေက်ာ္ ရိွတယ္ဆိုပဲ။
က်ုပ္တို့ သက္တမ္းက ရွည္ၾကာတယ္ ဆိုေပမယ့္ က်ုပ္တို့လို အစာရွာတဲ့ အဖြဲ့နဲ့ တိုက္ခိုက္ေရး တာဝန္ယူရတဲ့ အဖြဲ့ေတြ အတြက္ေတာ့ ေန့ျမင္ ညေပ်ာက္ ပါပဲဗ်ာ။ က်ုပ္တို့ ခနၶာကိုယ္ေလာက္ရိွတဲ့ အစာေလး အတြက္နဲ့ က်ုပ္တို့ခနၶာရဲ့ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ရိွတဲ့ လူေတြရဲ့ လက္နဲ့ ဖိသတ္ျခင္း ခံရတာပါပဲ။
သားေဖာက္ တာဝန္ယူရတဲ့ ေမာင္နက္တို့ အဖြဲ့ကေတာ့ အဲဒီေလာက္ အသက္ရွည္ရွည္ ေနနိင္တယ္..။ က်ုပ္တို့ကေတာ့ ေစာေစာ ေသသြားလို့လည္း ဝမ္းနည္း မေနပါဘူး။ ေနခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ကိုယ့္မ်ုိးနြယ္စု အေပၚ တာဝန္ေက်ခဲ့တယ္ဆို ၿပီးတာပါပဲ။ ကိုယ့္အမ်ုိးအေပၚ ေစာင့္ေရွာက္မယ္ ရွာေဖြေကြ်းေမြးမယ္ ဒုကၡမေပးဘူးဆို က်ုပ္တို့ ပုရြတ္ဆိတ္ ျဖစ္ရက်ုိး နပ္ပါတယ္ေလ။
ခက္တာက က်ုပ္တို့ေနတာက လူေနထူထပ္တဲ့ ၿမို့မွာဆိုေတာ့ စားစရာ ရွာရလြယ္သလို ေသဖို့လည္း လြယ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ေသမွသာေသေရာ မေသခင္ေတာ့ အစာကို ရေအာင္ရွာရမွာပဲ။ ဒါကလည္း က်ုပ္တို့အတြက္ အဓိက မဟုတ္ပါဘူး။ က်ုပ္တို့ တဝမ္းတခါး အတြက္မ်ားေတာ့ မပူပါဘူးေလ။ အခုဟာက က်ုပ္တို့ရဲ့ တာဝန္အရ မ်ုိးဆက္ေလးေတြ အတြက္ အစာရွာေပးရေတာ့ ေန့ရယ္ညရယ္ မေရြးနိင္ပါဘူး။
က်ုပ္တို့က အစာကိုေတြ႕ရင္ အရည္အျဖစ္သာ သယ္ေဆာင္သြားၾကတယ္။ ကေလးေတြ ကိုေတာ့ က်ုပ္တို့ သယ္လာတဲ့ အရည္ေတြ ျပန္အန္ထုတ္ၿပီး ေကြ်းေမြးရတာပါပဲ။ အစာခဲလိုက္ကို သယ္သြားၿပီး က်ုပ္တို့ အသိုက္ အျမံုေရာက္မွ အရည္ထုတ္ၿပီး စားၾကတဲ့ အခါလည္း ရိွတာေပါ့ေလ။
ေရွ့ေျပးတပ္သား ေမာင္နီတို့အဖြဲ့ လူးလားေခါက္တုန့္နဲ့ အလုပ္ေတြ မ်ားေနၾကတယ္။ သူတို့ခင္မ်ာ ခ်ီတက္လာတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္က အဖြဲ့ဝင္ေတြကို စိတ္မေလွ်ာ့ဖို့ မၾကာခင္မွာ က်ုပ္တို့ လိုခ်င္တဲ့အစာကို ေတြ႕ရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး တေကာင္ခ်င္းစီကို လိုက္ၿပီး အားေပး ေနၾကတာပါပဲ...။
စားပြဲခံု အျမင့္ႀကီးေပၚမွာ ရိွတဲ့ အစာအတြက္ က်ုပ္တို့သြားရတဲ့ ခရီးလမ္းက ပင္ပန္း လြန္းပါတယ္။ ေတာက္ေလွ်ာက္ တက္လာရတာ က်ုပ္ေကာင္ေတြလည္း ေမာပန္း ေနေလာက္ေရာေပါ့။ က်ုပ္တို့ခနၶာကိုယ္ ဖြဲ့စည္းပံုအရ ေခါင္းပိုင္း ရင္ဘက္ပိုင္း နဲ့ ဝမ္းဗိုက္ပိုင္းဆိုၿပီး သံုးပိုင္းရိွတဲ့ အထဲမွာမွ ဝမ္းဗိုက္ပိုင္းက ပိုေလးလြန္းတယ္။ ျပင္ညီ ေပၚမွာသြားေနရင္ မသိသာေပမယ့္ အခုလို့ မတ္ေ****တဲ့ ေနရာေတြကို တက္ရတာ ပင္ပန္းလြန္းပါတယ္။
နာမက်န္း ျဖစ္ေနရဲ့နဲ့ အစာသယ္ဖို့ လိုက္လာတဲ့ အဖြဲ့ဝင္ ႏွစ္ေယာက္လည္း လမ္းတဝက္ မွာတင္ ျပုတ္က် သြားၿပီလို့ အဆင့္ဆင့္ သတင္းေပးလို့ ၾကားလိုက္ရေသးတယ္။ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေပမယ့္ ဒါဟာ ဘဝပဲ မဟုတ္လား။ အခုေလာက္ဆို တိုက္ခိုက္ေရး အဖြဲ့ဝင္ေတြက အသိုက္အျမံုေတြဆီ ျပန္သယ္သြားေလာက္ ေရာေပါ့။ က်ုပ္တို့ အမ်ုိးေတြကို ေသဆံုးသြားသည္ ျဖစ္ေစ ဒဏ္ရာရ သြားသည္ျဖစ္ေစ အသိုက္အျမံု ဆီေတာ့ ရေအာင္ ျပန္ေခၚၾကတာ က်ုပ္တို့ရဲ့ ဓေလ့ပါပဲ။
က်ုပ္တို့ရဲ့ အစာဆီကိုေတာ့ မၾကာခင္မွာ ေရာက္ေတာ့မယ္လို့ ေမာင္နီ ခုနက လာေျပာထားလို့ က်ုပ္တို့ တက္ၾကြ ေနမိတယ္။ က်ုပ္စိတ္ထဲမွာ စိုးရိမ္ေနတာက အလင္းေရာင္ေတြ မေရာက္ခင္ က်ုပ္တို့ ရည္ရြယ္ရာကို ေရာက္နိင္ပါ့မလား ဆိုတာပါပဲ...။ က်ုပ္မႀကိုက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြက မနက္လင္းခါစနဲ့ ညဦးပိုင္း အခ်ိန္ေတြပဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္ေတြမွာ အစာရွာရ ခက္သလို က်ုပ္တို့ေသဖို့လည္း ရာခိုင္နႈန္း မ်ားတယ္ေလ။ ညနက္ သန္းေခါင္နဲ့ ေန့ခင္းေန့လည္ အခ်ိန္ေတြကေတာ့ အစာရွာဘို့ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ စိတ္ေအး လက္ေအးရွာ နိင္သလို အစာကိုလည္း မ်ားမ်ား စုမိတတ္တယ္။
အခုေရာင္နီရဲ့ အေအးဒဏ္ကို ခံစားရစ ျပုလာၿပီ ဆိုေတာ့ မၾကာခင္မွာ မိုးလင္းေတာ့မွာ ေသခ်ာေနၿပီေပါ့၊ က်ုပ္တို့ အခ်ိန္မွီနိုင္ပါ့မလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ုပ္တို့ကို ေမွ်ာ္ေနမယ့္ ဆာေလာင္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ အတြက္ က်ုပ္တို့ ေရွ့ဆက္ ေနရအံုးမွာပဲ...။
..............................................................................................................................................................
နိုးစက္ရဲ့ စူးစူးရွရွျမည္သံေၾကာင့္ နိုးလာမိသည္ ။ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ့ ကြ်တ္ခနဲ ေရရြတ္ လိုက္မိသည္။ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ေလာက္ အိပ္ခြင့္ရေသးရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာပဲ ေတြးမိေပမယ့္ မျဖစ္နိင္မွန္းသိလို့ ေရခ်ုိးခန္းထဲ ဝင္လိုက္ ရေတာ့သည္။ ၾကည္လင္ လန္းဆန္းသြားေအာင္ ေခါင္းကိုပါ ေရေလာင္းခ်ုိးလိုက္သည္။
အလုပ္သြားဖို့ ဖိနပ္စီးေနရင္း ထမင္းစား စားပြဲေပၚက ညက လက္က်န္ေပါင္မုန့္ အပိုင္းအစ တခ်ုိ့တြင္ ပုရြတ္ဆိတ္တို့ ဝိုင္းအံု ခဲေနၾကတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေတာ္ေတာ္ အနံ့ခံ ေကာင္းတာပဲ ေတြးမိရင္း လက္ႏွင့္ ေတာက္ထုတ္ ပစ္လိုက္မိသည္။
ေပါင္မုန္း အပိုင္းအစ တခ်ုိ့ႏွင့္ ပုရြတ္ဆိတ္တို့ ေလထဲမွာ ဝဲပ်ံ သြားေတာ့သည္...။
.......................................................................................................................................................
တေန့ေသာ မနက္ခင္းမွာ တန္းစီၿပီးသြားေနတဲ့ ပုရြတ္ဆိတ္ တခ်ုိ့ကို ျမင္မိရာကေန ဒီဝတၴုတိုေလးကို ေရးဖို့ စိတ္ကူးရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတေန့လံုး စာေရးသူ ေတြးေနမိတာက ပုရြတ္ဆိတ္ေတြနဲ့ တူတဲ့ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သား တခ်ုိ့ကိုပါပဲ...။ မဝ ေရစာေလး အတြက္ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘဝေတြကို ေတြးမိပါတယ္...။
ရွင္သန္မႈအတြက္ ဖိသတ္ရက္တဲ့ လက္မည္းေတြကိုလည္း ေတြးမိပါတယ္...။
လြတ္ေျမာက္မႈ အတြက္ ေတာက္ထုတ္ခံရတဲ့ ဘဝေတြကိုလည္း ေတြးမိပါတယ္။
ဆက္ၿပီး ေတြးမိတာကေတာ့ စာေရးသူတို့ ေတြလည္း တေန့ေန့ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာ လာနိင္ပါတယ္ အရာရာကို ဖန္ဆင္းနိင္ ေတာက္ထုတ္နိုင္တဲ့ လက္တစံု ကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ လာနိင္ပါတယ္...။ အဲဒီအခ်ိန္ ေရာက္ခဲ့ရင္ ကိုယ့္ရဲ့ မေတာ္တဆမႈနဲ့ေတာင္ ဘယ္ဘဝေတြ ကိုမွ မေတာက္ ထုတ္ပစ္ဖို့ပါပဲ...။
အခုခ်ိန္မွာ စာဖတ္သူတို့ ကိုယ္တိုင္လည္း အစာေရစာ ေပါၾကြယ္ဝတဲ့ေနရာ လာၿပီး ရွာေဖြ ေနရတဲ့ ဘဝတူ ပုရြတ္ဆိတ္ တေကာင္ပဲ မဟုတ္လား....။
ဆိုရင္ ည အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ုပ္တို့ ရဲ့အႀကိုက္ဆံုး စားစရာေတြ ထဲမွာပါတဲ့ ေပါင္မုန့္ အႀကီးႀကီးကို ေတြ႕ခဲ့တယ္တဲ့ေလ။ ဒါနဲ့ပဲ က်ုပ္တို့လည္း လူေတြလို ေန့ရယ္ ညရယ္ ေရြးမေနေတာ့ပါဘူး အဖြဲ့ဝင္ေတြ ခ်က္ခ်င္း စုစည္းၿပီး ေမာင္နီအေနာက္က တန္းစီ ထလိုက္ လာၾကတာပဲ။
က်ုပ္တို့ အတြက္ေတာ့ ေန့ရယ္ညရယ္လို့ မရိွပါဘူး။ အစာရွာဖို့ အတြက္ဆို အခ်ိန္မေရြး ထၾကြလံု့လ ရိွရမယ္ မဟုတ္လား။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ေနအိမ္ တည္ေဆာက္ဖို့နဲ့ အစာရွာဖို့ တာဝန္က က်ုပ္တို့ တာဝန္ပဲေလ။ က်ုပ္တို့က ခင္ဗ်ားတို့လို လူေတြ အျမင္နဲ့ ၾကည့္ရင္ မေလာက္ေလး မေလာက္စားဆိုတဲ့ အဆင့္ထက္ေတာင္ နိမ့္နိုင္ေပမယ့္ က်ုပ္တို့ရဲ့ ဖြဲ့စည္းပံုက လူေတြထက္ေတာ့ စံနစ္တက် ရိွတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေပါက္ ေျပာရဲတယ္ ဗ်ာ။
အေရးဟယ္ အေၾကာင္းဟယ္ဆို ခင္မ်ားတို့လူေတြမွာ လူစုရတာနဲ့ တာဝန္ ခြဲေဝေရး ေကာ္မတီ အယင္ ဖြဲ့ရတာနဲ့ ဒီၾကားထဲ သက္ေသာင့္သက္သာနဲ့ နာမည္ေကာင္းရမယ့္ ေနရာေတြမ်ားဆို ေပးရကမ္းရၿပီး ေနရာရဖို့ ဝိုင္းအံု ေနၾကတာပဲ။ ဒါေတာင္ ေျပာခ်င္ၾကေသးတယ္ ပ်ားရည္စက္မွာ ပုရြတ္ဆိတ္ အံုေနတဲ့ အတိုင္းပဲတဲ့။ ဥပမာ ကေတာ့ ျမင္သာထင္သာ ရိွပါရဲ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ က်ုပ္တို့ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြနဲ့ နိႈင္းတာကိုေတာ့ မေက်မနပ္ ျဖစ္မိပါေသးတယ္။
က်ုပ္တို့ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြမွာ အေကာင္ေသးေပမယ့္ ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ေက်ၾကတာပဲဗ်။ လူေတြရဲ့ စိတ္အတိုင္း သာဆို သားေဖာက္ဖို့ တာဝန္ယူရတဲ့ ေနရာမွာ ဝိုင္းအံု ေနၾကမွာပဲ။ က်ုပ္တို့ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွမထားဘူး ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ေက်ဖို့ပဲ သိတယ္။ သားေဖာက္တဲ့ တာဝန္ယူရတဲ့ ေမာင္နက္တို့ အဖြဲ့ကိုလည္း ဘယ္လိုမွ မျမင္မိဘူး။ ရန္သူေတြကို တိုက္ခိုက္ေရး တာဝန္ယူရတဲ့ အဖြဲ့ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ ရတာပဲ။
ယုတ္စြအဆံုး ... ဗ်ာ မ်ုိးဆက္ျပန့္ပြားဖို့ တခ်ိန္လံုး ကေလးေတြ ေမြးေပးေနရတဲ့ ပုရြတ္ဆိတ္ အမေတြ ကိုလည္း က်ုပ္က ၾကံဖန္ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ သူတို့ကေမြး က်ုပ္တို့က ေကြ်းေပါ့ဗ်ာ။
အားလံုး ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ေက်ၾကသလို ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ဂုဏ္ယူရတာပါပဲ။
အခုေတာ့ ေမာင္နီက သူေတြ႕ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အစာကို လာေျပာတာနဲ့ က်ူပ္တို့လည္း ခ်က္ခ်င္း ထလိုက္လာၾကတာ ခရီးေတာင္ အတန္ငယ္ ေပါက္ေရာေပါ့။ က်ုပ္တို့ ေရွ့နဲ့ေနာက္မွာလည္း တိုက္ခိုက္ေရး အဖြဲ့ဝင္တခ်ုိ့ ဝိုင္းရံၿပီး လိုက္ပါလာၾကတယ္။ သူတို့ တေတြက က်ုပ္တို့ အဖြဲ့အတြက္ေတာ့ အေသခံ တပ္သားေတြ ေပါ့ဗ်ာ။ ရန္သူေတြ႕ရင္ တိုက္ခိုက္သလို လမ္းခရီးမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ မ်ုိးနြယ္ေတြ ကိုလည္း ေနတဲ့ ေနရာအထိ ေရာက္ေအာင္ ျပန္သယ္တဲ့ တာဝန္ ယူၾကတယ္ေလ။
က်ုပ္တို့ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြရဲ့ သက္တမ္းက လူေတြရဲ့ ျပကၡဒိန္နဲ့ဆို ၁၀ ႏွစ္သက္တမ္း ကေန ႏွစ္ ၅၀ထိ ရိွတယ္။ ေတာနက္ေတြ ထဲမွာေနတဲ့ က်ုပ္တို့ အမ်ုိးေတြဆိုလည္း အဲဒီေလာက္ အသက္ရွည္ၾကတယ္ ။ က်ုပ္တို့က အမ်ုိးမ်ားတယ္ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္လာခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းေတြ အရဆို က်ုပ္တို့ ပုရြတ္ဆိတ္ အမ်ုိးေပါင္း ကိုးေထာင္ေက်ာ္ ရိွတယ္ဆိုပဲ။
က်ုပ္တို့ သက္တမ္းက ရွည္ၾကာတယ္ ဆိုေပမယ့္ က်ုပ္တို့လို အစာရွာတဲ့ အဖြဲ့နဲ့ တိုက္ခိုက္ေရး တာဝန္ယူရတဲ့ အဖြဲ့ေတြ အတြက္ေတာ့ ေန့ျမင္ ညေပ်ာက္ ပါပဲဗ်ာ။ က်ုပ္တို့ ခနၶာကိုယ္ေလာက္ရိွတဲ့ အစာေလး အတြက္နဲ့ က်ုပ္တို့ခနၶာရဲ့ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ရိွတဲ့ လူေတြရဲ့ လက္နဲ့ ဖိသတ္ျခင္း ခံရတာပါပဲ။
သားေဖာက္ တာဝန္ယူရတဲ့ ေမာင္နက္တို့ အဖြဲ့ကေတာ့ အဲဒီေလာက္ အသက္ရွည္ရွည္ ေနနိင္တယ္..။ က်ုပ္တို့ကေတာ့ ေစာေစာ ေသသြားလို့လည္း ဝမ္းနည္း မေနပါဘူး။ ေနခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ကိုယ့္မ်ုိးနြယ္စု အေပၚ တာဝန္ေက်ခဲ့တယ္ဆို ၿပီးတာပါပဲ။ ကိုယ့္အမ်ုိးအေပၚ ေစာင့္ေရွာက္မယ္ ရွာေဖြေကြ်းေမြးမယ္ ဒုကၡမေပးဘူးဆို က်ုပ္တို့ ပုရြတ္ဆိတ္ ျဖစ္ရက်ုိး နပ္ပါတယ္ေလ။
ခက္တာက က်ုပ္တို့ေနတာက လူေနထူထပ္တဲ့ ၿမို့မွာဆိုေတာ့ စားစရာ ရွာရလြယ္သလို ေသဖို့လည္း လြယ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ေသမွသာေသေရာ မေသခင္ေတာ့ အစာကို ရေအာင္ရွာရမွာပဲ။ ဒါကလည္း က်ုပ္တို့အတြက္ အဓိက မဟုတ္ပါဘူး။ က်ုပ္တို့ တဝမ္းတခါး အတြက္မ်ားေတာ့ မပူပါဘူးေလ။ အခုဟာက က်ုပ္တို့ရဲ့ တာဝန္အရ မ်ုိးဆက္ေလးေတြ အတြက္ အစာရွာေပးရေတာ့ ေန့ရယ္ညရယ္ မေရြးနိင္ပါဘူး။
က်ုပ္တို့က အစာကိုေတြ႕ရင္ အရည္အျဖစ္သာ သယ္ေဆာင္သြားၾကတယ္။ ကေလးေတြ ကိုေတာ့ က်ုပ္တို့ သယ္လာတဲ့ အရည္ေတြ ျပန္အန္ထုတ္ၿပီး ေကြ်းေမြးရတာပါပဲ။ အစာခဲလိုက္ကို သယ္သြားၿပီး က်ုပ္တို့ အသိုက္ အျမံုေရာက္မွ အရည္ထုတ္ၿပီး စားၾကတဲ့ အခါလည္း ရိွတာေပါ့ေလ။
ေရွ့ေျပးတပ္သား ေမာင္နီတို့အဖြဲ့ လူးလားေခါက္တုန့္နဲ့ အလုပ္ေတြ မ်ားေနၾကတယ္။ သူတို့ခင္မ်ာ ခ်ီတက္လာတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္က အဖြဲ့ဝင္ေတြကို စိတ္မေလွ်ာ့ဖို့ မၾကာခင္မွာ က်ုပ္တို့ လိုခ်င္တဲ့အစာကို ေတြ႕ရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး တေကာင္ခ်င္းစီကို လိုက္ၿပီး အားေပး ေနၾကတာပါပဲ...။
စားပြဲခံု အျမင့္ႀကီးေပၚမွာ ရိွတဲ့ အစာအတြက္ က်ုပ္တို့သြားရတဲ့ ခရီးလမ္းက ပင္ပန္း လြန္းပါတယ္။ ေတာက္ေလွ်ာက္ တက္လာရတာ က်ုပ္ေကာင္ေတြလည္း ေမာပန္း ေနေလာက္ေရာေပါ့။ က်ုပ္တို့ခနၶာကိုယ္ ဖြဲ့စည္းပံုအရ ေခါင္းပိုင္း ရင္ဘက္ပိုင္း နဲ့ ဝမ္းဗိုက္ပိုင္းဆိုၿပီး သံုးပိုင္းရိွတဲ့ အထဲမွာမွ ဝမ္းဗိုက္ပိုင္းက ပိုေလးလြန္းတယ္။ ျပင္ညီ ေပၚမွာသြားေနရင္ မသိသာေပမယ့္ အခုလို့ မတ္ေ****တဲ့ ေနရာေတြကို တက္ရတာ ပင္ပန္းလြန္းပါတယ္။
နာမက်န္း ျဖစ္ေနရဲ့နဲ့ အစာသယ္ဖို့ လိုက္လာတဲ့ အဖြဲ့ဝင္ ႏွစ္ေယာက္လည္း လမ္းတဝက္ မွာတင္ ျပုတ္က် သြားၿပီလို့ အဆင့္ဆင့္ သတင္းေပးလို့ ၾကားလိုက္ရေသးတယ္။ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေပမယ့္ ဒါဟာ ဘဝပဲ မဟုတ္လား။ အခုေလာက္ဆို တိုက္ခိုက္ေရး အဖြဲ့ဝင္ေတြက အသိုက္အျမံုေတြဆီ ျပန္သယ္သြားေလာက္ ေရာေပါ့။ က်ုပ္တို့ အမ်ုိးေတြကို ေသဆံုးသြားသည္ ျဖစ္ေစ ဒဏ္ရာရ သြားသည္ျဖစ္ေစ အသိုက္အျမံု ဆီေတာ့ ရေအာင္ ျပန္ေခၚၾကတာ က်ုပ္တို့ရဲ့ ဓေလ့ပါပဲ။
က်ုပ္တို့ရဲ့ အစာဆီကိုေတာ့ မၾကာခင္မွာ ေရာက္ေတာ့မယ္လို့ ေမာင္နီ ခုနက လာေျပာထားလို့ က်ုပ္တို့ တက္ၾကြ ေနမိတယ္။ က်ုပ္စိတ္ထဲမွာ စိုးရိမ္ေနတာက အလင္းေရာင္ေတြ မေရာက္ခင္ က်ုပ္တို့ ရည္ရြယ္ရာကို ေရာက္နိင္ပါ့မလား ဆိုတာပါပဲ...။ က်ုပ္မႀကိုက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြက မနက္လင္းခါစနဲ့ ညဦးပိုင္း အခ်ိန္ေတြပဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္ေတြမွာ အစာရွာရ ခက္သလို က်ုပ္တို့ေသဖို့လည္း ရာခိုင္နႈန္း မ်ားတယ္ေလ။ ညနက္ သန္းေခါင္နဲ့ ေန့ခင္းေန့လည္ အခ်ိန္ေတြကေတာ့ အစာရွာဘို့ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ စိတ္ေအး လက္ေအးရွာ နိင္သလို အစာကိုလည္း မ်ားမ်ား စုမိတတ္တယ္။
အခုေရာင္နီရဲ့ အေအးဒဏ္ကို ခံစားရစ ျပုလာၿပီ ဆိုေတာ့ မၾကာခင္မွာ မိုးလင္းေတာ့မွာ ေသခ်ာေနၿပီေပါ့၊ က်ုပ္တို့ အခ်ိန္မွီနိုင္ပါ့မလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ုပ္တို့ကို ေမွ်ာ္ေနမယ့္ ဆာေလာင္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ အတြက္ က်ုပ္တို့ ေရွ့ဆက္ ေနရအံုးမွာပဲ...။
..............................................................................................................................................................
နိုးစက္ရဲ့ စူးစူးရွရွျမည္သံေၾကာင့္ နိုးလာမိသည္ ။ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ့ ကြ်တ္ခနဲ ေရရြတ္ လိုက္မိသည္။ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ေလာက္ အိပ္ခြင့္ရေသးရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာပဲ ေတြးမိေပမယ့္ မျဖစ္နိင္မွန္းသိလို့ ေရခ်ုိးခန္းထဲ ဝင္လိုက္ ရေတာ့သည္။ ၾကည္လင္ လန္းဆန္းသြားေအာင္ ေခါင္းကိုပါ ေရေလာင္းခ်ုိးလိုက္သည္။
အလုပ္သြားဖို့ ဖိနပ္စီးေနရင္း ထမင္းစား စားပြဲေပၚက ညက လက္က်န္ေပါင္မုန့္ အပိုင္းအစ တခ်ုိ့တြင္ ပုရြတ္ဆိတ္တို့ ဝိုင္းအံု ခဲေနၾကတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေတာ္ေတာ္ အနံ့ခံ ေကာင္းတာပဲ ေတြးမိရင္း လက္ႏွင့္ ေတာက္ထုတ္ ပစ္လိုက္မိသည္။
ေပါင္မုန္း အပိုင္းအစ တခ်ုိ့ႏွင့္ ပုရြတ္ဆိတ္တို့ ေလထဲမွာ ဝဲပ်ံ သြားေတာ့သည္...။
.......................................................................................................................................................
တေန့ေသာ မနက္ခင္းမွာ တန္းစီၿပီးသြားေနတဲ့ ပုရြတ္ဆိတ္ တခ်ုိ့ကို ျမင္မိရာကေန ဒီဝတၴုတိုေလးကို ေရးဖို့ စိတ္ကူးရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတေန့လံုး စာေရးသူ ေတြးေနမိတာက ပုရြတ္ဆိတ္ေတြနဲ့ တူတဲ့ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သား တခ်ုိ့ကိုပါပဲ...။ မဝ ေရစာေလး အတြက္ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘဝေတြကို ေတြးမိပါတယ္...။
ရွင္သန္မႈအတြက္ ဖိသတ္ရက္တဲ့ လက္မည္းေတြကိုလည္း ေတြးမိပါတယ္...။
လြတ္ေျမာက္မႈ အတြက္ ေတာက္ထုတ္ခံရတဲ့ ဘဝေတြကိုလည္း ေတြးမိပါတယ္။
ဆက္ၿပီး ေတြးမိတာကေတာ့ စာေရးသူတို့ ေတြလည္း တေန့ေန့ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာ လာနိင္ပါတယ္ အရာရာကို ဖန္ဆင္းနိင္ ေတာက္ထုတ္နိုင္တဲ့ လက္တစံု ကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ လာနိင္ပါတယ္...။ အဲဒီအခ်ိန္ ေရာက္ခဲ့ရင္ ကိုယ့္ရဲ့ မေတာ္တဆမႈနဲ့ေတာင္ ဘယ္ဘဝေတြ ကိုမွ မေတာက္ ထုတ္ပစ္ဖို့ပါပဲ...။
အခုခ်ိန္မွာ စာဖတ္သူတို့ ကိုယ္တိုင္လည္း အစာေရစာ ေပါၾကြယ္ဝတဲ့ေနရာ လာၿပီး ရွာေဖြ ေနရတဲ့ ဘဝတူ ပုရြတ္ဆိတ္ တေကာင္ပဲ မဟုတ္လား....။
ေမးလ္ထဲေရာက္လာတဲ့ ပို႕စ္ေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြတြက္ ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေၿမ႕ႀကပါေစ။ အားလံုးကို ေလးစားလ်က္။
ေခ်ာေလး
No comments :
Post a Comment
တစံုတေယာက္....တခုခုရရွိသြားပါသည္......။