သည္ပံုၿပင္သည္...ပံုၿပင္ၿဖစ္ပါသည္..

တစ္ခါက မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာေတြကို ေတာင့္တၿပီးေနတဲ့လူေတြဟာ ရြာၾကီးတစ္ရြာမွာစုၿပီး ေနထိုင္သတဲ့…..

အဲဒီရြာအမည္ကေတာ့ "မျဖစ္ႏိုင္ရြာႀကီး" ေပါ့ ။

အဲဒီရြာမွာေနေနၾကတဲ့သူေတြဟာ တစ္ကယ္ေတာ့ အဲဒီရြာမွာ ေနခ်င္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အျမဲတမ္း ထြက္သြားခ်င္စိတ္ေတြက လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ရွိေနၾကတယ္။ မေနခ်င္ပဲနဲ႕ ဘာျဖစ္လို႕ ေနေနၾကတာလဲလို႕ ေမးစရာေတာ့ရွိပါရဲ႕…။ အဲဒါက ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ဒီရြာကိုေရာက္လာရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ဘယ္သူ႕ရဲ႕အတင္းအၾကပ္ေစခိုင္းမႈမပါပဲ သူတို႕ဘာသာ ေရာက္လာၾကလို႕ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ထြက္သြားခ်င္တိုင္း ထြက္သြားလို႕ေတာ့မရဘူး။

 ဘာေၾကာင့္ထြက္သြားလို႕မရတာလဲ… ေမးစရာထပ္ရွိပါရဲ႕။ အဲဒါက ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုျပန္ေတာ့ သူတုိ႕ကိုယ္တိုင္ကပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ထြက္မသြားၾကတာပဲ။ ဖတ္ရတာ ရႈပ္သြားၿပီ ထင္တယ္။ ဒါဆို ဥပမာတစ္ခု ေပးၾကည့္မယ္။ လူတစ္ေယာက္ အမွားလုပ္ခဲ့ၿပီဆိုပါစို႕…. အဲဒီလူက ျပစ္မႈ အေသးအႀကီး အလိုက္ေထာင္ထဲ (သို႕)အခ်ဳပ္ထဲမွာေနသင့္သေလာက္ေနရမယ္။ ျပစ္မႈေသးရင္အခ်ိန္မၾကာဘူး ျပစ္မႈ ၾကီးရင္အခ်ိန္ၾကာမယ္။ ဒီလိုပဲ… ဒါေပမယ့္ သူတို႕က အျပစ္လုပ္ထားၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ေထာင္ထဲမွာ ေနရသလိုလဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ သူတို႕ကစိတ္ကူးနဲ႕ပိတ္မိေနတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ စိတ္ကူးနဲ႔ပဲ ျပန္ထြက္လို႕ရတဲ့အထိ ေစာင့္ေနတာေပါ့။ ဒါကလည္း အခ်ိန္အကန္႕အသတ္မရွိဘူး။ အဲ… ထြက္လို႕ရရင္ေတာ့ သူတို႕ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ သူတို႕စိတ္ကူးေတြ ျပည့္တဲ့ေန႕ျဖစ္ေနလို႕ေလ….။ ဒါေပမယ့္ ထြက္လို႕မရေသးသေရြ႕လည္း သူတို႕ စိတ္မညစ္ၾကဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ သူတို႕မွာစိတ္ကူးေတြရွိေနၾကဆဲ မို႕လို႕ေပါ့။

  

ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ေလာက္မယ္ ထင္တယ္။ မေပါက္လဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆက္ရွင္းသြားၾကတာေပါ့….ေနာ္….။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႕က မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာေတြကို စိတ္ကူးယဥ္တဲ့သူေတြဆုိတာပါပဲ။

တစ္ေန႕က်ေတာ့ အဲဒီရြာၾကီးမွာ အစည္းအေ၀းပြဲတစ္ပြဲ က်င္းပတယ္။ အစည္းအေ၀းဆိုေပမယ့္ သူမ်ားေတြလို ေမ့ေလာက္မွက်င္းပတ့ဲပြဲမဟုတ္ဘူး။ တစ္လတစ္ခါလုပ္တဲ့ပြဲ ။ အဲ့… အေျခအေနေတြ တစ္မ်ိဳးသိသိသာသာ ေျပာင္းလဲခဲ့ရင္ေတာ့ ရက္မေရြးပဲ ခ်က္ခ်င္း က်င္းပတာမ်ိဳးလဲရွိတယ္။ ေျပာရရင္ မူေတာ့မမွန္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လူကေတာ့မွန္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆုိေတာ့ အဲဒီရြာရဲ႕ လူေတြအကုန္လံုးက ဒီအစည္းအေ၀းပြဲကို အျမဲတမ္းစိတ္၀င္တစား ေစာင့္ေနၾကလို႕ပဲ။ သူတို႕အတြက္ အဲဒီ အစည္းအေ၀းပြဲဟာ သတင္းေၾကျငာတဲ့ပြဲဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ အခန္႕သင့္လို႕ စိတ္ကူးေတြျဖစ္လာခဲ့ၿပီဆိုလည္း သူတို႕ ဒီရြာက ထြက္သြားရမယ့္ပြဲလည္း ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီမျဖစ္ႏိုင္ ရြာၾကီးရဲ႕ ရြာသူၾကီးဆိုတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေရြးပြဲ ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႕ အမိုးမိုးၿပီး လာၾကတာေပါ့။

 အဲ… ေခါင္းေဆာင္ဆိုလုိ႕ ေျပာရအံုးမယ္။

အဲဒီရြာရဲ႕ ရြာသူႀကီးေရြးနည္းက ဆန္းတယ္လို႕ေျပာလည္းရတယ္။ မဆန္းဘူးလို႕ေျပာလည္းရတယ္။ ေရြးပံုက သူမ်ားရြာေတြလို သမာသမတ္ရွိရွိ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ရွိရွိ အေျမာ္အျမင္နဲ႕ ျပည့္စံုသူေတြ ဘာေတြနဲ႕ ရွည္ရွည္ ေ၀းေ၀း စဥ္းစားတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီမျဖစ္ႏိုင္ ရြာမွာေနထိုင္သူေတြထဲက မျဖစ္ႏိုု္င္ဆံုး စိတ္ကူးယဥ္သူတစ္ေယာက္ကို  ေရြးၿပီး ရြာသူႀကီးအျဖစ္ခန္႕လိုက္တာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ သူကမွ ရြာက ထြက္သြားႏိုင္ေျခ အနည္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား။

ၿပီးေရာ…..။

ဒါမွသူတို႕ရြာမွာ ၾကာၾကာရွည္ရွည္အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္မွာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႕စိတ္ကူးက လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္ရင္ အဲဒီလူက ဆရာႀကီးပဲ…….။

 ကဲ…..။ ဒီလိုနဲ႕ အစည္းအေ၀းက်င္းပတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီေပါ့။ အဲဒီ မျဖစ္ႏိုင္ရြာႀကီးရဲ႕ အစည္းအေ၀းအတြက္ သက္သက္ေဆာက္ထားတဲ့အိမ္ အိမ္ဆိုေပမယ့္ ဘာမွမရွိေတာ့ ေဟာၾကီးေပါ့။ အဲဒီေဟာႀကီးထဲမွာေတာ့ လူေတြက ရုတ္စု ရုတ္စုနဲ႕ တစ္ရြာလံုးနီးပါး အျပည့္ပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕က သူတို႕ရဲ႕ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့စိတ္ကူးေလးေတြ ျပည့္ေတာ့မွာလား ဒါမွမဟုတ္ ျပည့္ေနၿပီလား အစရွိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကူးကို ကိုယ္သိေနၿပီးသားပဲျဖစ္လို႕ ေထြေထြ ထူးထူးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ အေျခအေနထူးလို႕လုပ္တဲ့ၾကားျဖတ္ အစည္းအေ၀းပြဲမဟုတ္ေတာ့ အမ်ားစုက သာမာန္ရိုးက်ပဲ။ ဘယ္သူေတြလူသစ္၀င္တယ္ အဲဒီထဲကမွ ဘယ္သူက ထပ္ထူးၿပီး ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မွာလဲ စသည္ျဖင့္ေလာက္ပါပဲ။ အဓိကက သူတို႕က ဒါေတြကို နားေထာင္ခ်င္ယံုေလာက္ပါ။

ေၾသာ္.. အခ်ိန္ရတုန္း ဒီေဟာခန္းမႀကီးရဲ႕ ပံုသ႑ာန္ကို ရွင္းျပရဦးမယ္။ အရင္ဆံုးဒီေဟာခန္းမႀကီးရဲ႕ တည္ေဆာက္ထားပံုကို ရွင္းျပမယ္။ တည္ေဆာက္ထားပံုက ရိုးရိုးပါပဲ။ ၀င္ေပါက္တစ္ခုရွိတယ္။ ထြက္ေပါက္ တစ္ခုရွိတယ္။ အလယ္မွာတိုင္ေတြရွိၿပီးေတာ့ တိုင္ေတြရဲ႕အဆံုးမွာ လူဆယ္ေယာက္ေလာက္ ေဟာေျပာလို႕ရတဲ့ စင္တစ္ခုရွိတယ္။

ဒါပဲ…..

ဟင္…. ဒါပဲဆိုေတာ့ ဘာမ်ားထူးဆန္းလဲလို႕ ေမးစရာရွိမယ္။ ေျပာျပပါ့မယ္။ ဒီအေဆာက္အအံုရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က (1)နာရီမိုင္(400)ႏႈန္း တိုက္ခတ္တဲ့ မုန္တိုင္းထက္ၿပင္းတယ့္ ေလဒဏ္ကို ခံႏုိင္ရည္ရွိတယ္။ (2)မိနစ္ကို မိုင္(30)ႏႈန္း စီးဆင္းတဲ့ေရရဲ႕တိုက္စားမႈဒဏ္ကိုလည္း ခံႏိုင္ရည္ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငလွ်င္လႈပ္ေလ ပိုခိုင္ေလတဲ့။

ဘယ့္ႏွယ့္လဲ.. မထူးဆန္းဘူးလား…

မျဖစ္ႏိုင္ဘူးမေျပာနဲ႕ ဒီထက္ထူးဆန္းတာ ေျပာျပဦးမယ္။ ဒီအေဆာက္အအံုကို ေဆာက္သြားတာ ကမာၻအရွည္ဆံုး ပင္လယ္ကူးတံတားကို တိုင္မေထာင္ပဲ ေဆာက္သြားသူတဲ့။ နာမည္ေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူး။ (မွားမွာေၾကာက္လို႕မဟုတ္ဘူးေနာ္ မမွန္မွာစိုးလို႕)။။။

ကဲ.. သူလည္း ဒီရြာမွာေနသြားတာပဲ။ လစ္သြားတာ သိပ္မၾကာေသးဘူးဆိုပဲ။ ထားပါေတာ့… ေဟာရဲ႕နံရံမွာလည္းၾကည့္ဦး။ ဒီရြာမွာေနၿပီး အခ်ိန္တန္ေတာ့ ထြက္ခြာသြားၾကတဲ့သူေတြကို ဓာတ္ပံုမွန္ေဘာင္ေတြနဲ႕ စာတန္းေတြထိုးၿပီး ဂုဏ္ျပဳသလိုလို ႏႈတ္ဆက္သလိုလို ၾကြား၀ါသလိုလို လုပ္ၿပီး ခ်ိတ္ထားၾကေသးတယ္။

ဘာတဲ့…. ေသာမက္အယ္ဒီဆင္တဲ့ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ရိုက္ညီေနာင္ ေနာက္… ဂေရဟမ္ဘဲလ္ ေနာက္ေရငုပ္သေဘၤာတီထြင္ခဲ့တဲ့သူ ဘယ္သူ ေရးေတာ့ေရးထားတယ္။ စာေတြက ႏွစ္ေတြၾကာၿပီဆိုေတာ့ မႈန္၀ါး၀ါးျဖစ္ေနလို႕။ (အလကား ဒီတစ္ခါေတာ့ တစ္ကယ္ ေမ့တာ)

ထားပါေတာ့…… စသည္စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဒါကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ဒီရြာရဲ႕ပံုရိပ္က ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားတယ္ ဆိုတာ  ခန္႕မွန္းလို႕ရေလာက္ၿပီေပါ့။ ဒါဆို ေရွ႕ကအေၾကာင္းအရာလည္း တစ္ျဖည္းျဖည္းနားလည္ေလာက္ၿပီ ထင္တယ္ေနာ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မျဖစ္ႏုိင္ရြာရဲ႕ ရြာသူႀကီး၀င္လာတာေၾကာင့္ ရုတ္စုရုတ္စုျဖစ္တာကေန အုပ္စုအုပ္စု ျဖစ္သြားတယ္။ ရြာသူႀကီးကလည္း ရြာသူႀကီးသာျဖစ္ေနတာ တစ္ကယ္ေတာ့ ေသးေသးေလး။ ေသးတာမွ နပိုလီယံ တစ္၀က္သာသာေလာက္ကို ေသးတာ။ ဒါေပမယ့္ နပိုလီယံေတာ့မဟုတ္ဘူးေနာ္။ နပိုလီယံက ဒီရြာနဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္ပဲ။

ရြာသူႀကီး၀င္လာၿပီး ခဏၾကာေတာ့ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့ လူေလးငါးေယာက္က လိုက္၀င္လာၿပီး စင္ေပၚတက္ကာ ေနရာယူလိုက္တယ္။ အဲဒီသူစိမ္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဒါသူတို႕ရြာကို အသစ္ေရာက္လာၾကတဲ့သူေတြ ဆိုတာ မေျပာပဲနဲ႕သိလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီထဲကမွ ထူးထူးဆန္းဆန္းပံုစံနဲ႕ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို သူတို႕ပိုၿပီး သတိျပဳမိလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလးက မႈန္မႈိင္းတဲ့မ်က္လံုးအစံုနဲ႔…။ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ပံုစံလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္တက္ၾကြေနတဲ့ ပံုစံလည္းမဟုတ္ျပန္ဘူး။ ထူးထူးၿခားၿခားအားလံုးထက္သူကို အားလံုးကစိတ္၀င္စားသြားတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီေကာင္ေလး ဘယ္လိုမ်ိဳး မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥကို စိတ္ကူးယဥ္မိလည္းေပါ့။  

သူတို႕အကဲခတ္ေနစဥ္မွာပဲ ရြာလူၾကီးက မိန္႕ခြန္းေတြကို စေၿပာတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းပဲေပါ့။ ရြာႀကီးရဲ႕သမိုင္းေၾကာင္း။ ဒီရြာကို သူဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္က စတင္ၿပီးရြာသူႀကီးလုပ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ခုဆို ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၾကာမွာေပါ့…. သူ႕ရဲ႕မျဖစ္ႏိုင္တဲ့စိတ္ကူးက လံုး၀ကိုမျဖစ္ႏိုင္တာ။

ႀကံဳလို႕ေျပာရဦးမယ္ သူ႕စိတ္ကူးကို။

ဒီနပိုလီယံ တစ္၀က္ေလာက္ေတာင္မရွိလို႕စင္ေပၚမွာ ခံုအထပ္ထပ္ဆင့္ၿပီးေျပာေနရတဲ့သူက ကမာၻေပၚမွာ အရပ္အျမင့္ဆံုး သူျဖစ္ခ်င္တာတဲ့။ 4ႏွစ္ကေလးအရြယ္ဆိုျဖစ္ႏိုင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္သူ႕အသက္က အခုဆို 30ေက်ာ္ေနၿပီဆိုေတာ့….။ ဟင္း…. မျဖစ္ႏိုင္ရြာရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနတာ ဆန္းေတာ့မဆန္းပါဘူး။

ထားပါေတာ့…. ဆက္ေျပာရဦးမယ္။ အဲဒီလူေသးသေလာက္စကားမ်ားတဲ့ ရြာသူႀကီးက သူ႕ရဲ႕အေၾကာင္းေတြလည္းၿပီးေရာ ဒီအေတာအတြင္း ရြာကထြက္သြားတဲ့ လူေတြအေၾကာင္းကို ဆက္ေျပာေတာ့တာပဲ။ ဒါကလည္း သူမေျပာလည္း သိၿပီးသားေတြ။ မသိတဲ့သူေတြလည္း အခုအခ်ိန္မွာ စိတ္၀င္စားမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆုိေတာ့ သူတို႕အားလံုး စင္ေပၚက မ်က္၀န္းမႈန္မႈိင္းမႈိင္းနဲ႕ ေကာင္ေလးကို စိတ္၀င္စားေနတာကိုး။ သူတို႕စိတ္ထဲမွာ ေလာေလာဆယ္ျပင္းျပင္းျပျပျဖစ္ေနတာက ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ စိတ္ကူးပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူသစ္ေတြနဲ႕မိတ္ဆက္ေပးတဲ့အစီအစဥ္ကိုပဲ သူတို႕စိတ္မရွည္စြာနဲ႕ ေစာင့္ဆိုင္းေနရတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို႕ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္လာပါတယ္။ ေကာင္ေလးက ေနာက္ဆံုးျဖစ္တာေၾကာင့္ သူတုိ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ေစာင့္လိုက္ရတယ္။ အလွည့္ေရာက္လာေတာ့ အားလံုးရဲ႕စိတ္၀င္စားမႈက အဆံုးစြန္ထိ ျဖစ္သြား ၾကတာေပါ့။ အဲဒီမွာပဲ ရြာသူႀကီးရဲ႕ ေမးခြန္းက ေျဖးေျဖးခ်င္း ထြက္လာတယ္။

“ အရင္ဆံုး နာမည္ေလး အားလံုးကို ေျပာျပေပးပါ…..”

ေကာင္ေလးက မ်က္လံုးမႈိင္းမႈိင္းနဲ႕ အားလံုးကို တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္ၿပီး ေရွ႕ကိုထြက္လာတယ္။ ေရွ႕ကေမးခြန္း အားလံုးကို ၾကားဖူးၿပီးသားျဖစ္ေတာ့ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ရြာသားေတြကေတာ့ အပ္က်သံေတာင္ မၾကားရေအာင္ကို တိတ္ဆိတ္လို႕။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အသစ္၀င္လာတဲ့အခ်င္းခ်င္းထဲမွာေတာင္ ေကာင္ေလးကို သိသိသာသာႀကီး ေငးၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေသခ်ာတာက သူတုိ႕လည္း ထူးဆန္းတာေတြထဲက ထူးဆန္းတဲ့စိတ္ကူး တစ္ခုကို ျမင္ေတြ႕ခ်င္လို႕ပဲ။

“ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ ပံုျပင္ပါ…”

အားလံုးတီးတိုးတီးတိုးျဖစ္သြားၾကတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ပြစိပြစိေတြလည္းျဖစ္ကုန္တယ္။ ေကာင္ေလးက သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ခ်ၿပီးဆက္ေျပာတယ္။

“ တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္က မပီျပင္ေသးပါဘူး ဒီမျဖစ္ႏုိင္ရြာႀကီးကို လာဖို႕ကိုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိုေရာက္မွန္းမသိ တစ္ျဖည္းျဖည္းေရာက္လာခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သူ႕အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတဲ့အခါမ်ိဳး။ ကၽြန္ေတာ့္သူ႕အေၾကာင္း ေရးသားမိတဲ့အခါမ်ိဳးေပါ့..”

ေကာင္ေလးမ်က္လံုးက ပိုၿပီးေမွာင္မည္းသြားတယ္။ အဲဒီမွာတင္ လူအုပ္ထဲကလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံ ထြက္လာပါေလေရာ။

“ ေဟ့…..ေကာင္ေလး ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အေၾကာင္းအရာေတြကို မေျပာပါနဲ႕ အေၾကာင္းအရင္းကိုပဲ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ေျပာစမ္းပါ..”

“ ဟုတ္တယ္… ဟုတ္တယ္… ျမန္ျမန္ေလးေျပာပါ… ငါတို႕မင္းရဲ႕စိတ္ကူးကို သိခ်င္တယ္…..”

“ဟုတ္တယ္……..သိခ်င္တယ္……”

ဆက္တိုက္ဆိုသလို တစ္စြန္းတစကေန ညီတူအသံေတြပါ ထြက္လာတာေၾကာင့္ ေကာင္ေလး နည္းနည္းအံ့ၾသၿပီး ေတြေ၀သလို ျဖစ္သြားတယ္။ တစ္ကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူစဥ္းစားမိသြားတာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေကာင္ေလးကိုယ္တိုင္ေျပာခဲ့တဲ့ သူဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေလ။

နည္းနည္းဆူဆူညံညံ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ျဖစ္သြားတာ ေၾကာင့္ ရြာသူႀကီးလက္ေထာင္ၿပီး ရပ္ဖို႕တားတယ္။ သိတဲ့အတိုင္း အရပ္ကပုေနေတာ့ ဘယ္သူမွမျမင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အသံေတြ အုပ္သြားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေကာင္ေလးက ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္ၿပီး

“ ဟုတ္ကဲ့… ကၽြန္ေတာ္ ဒါကိုပဲေမွ်ာ္လင့္တာပါ ျဖစ္ႏုိင္ရင္မေတာင္းဆိုပဲနဲ႕ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပဖို႕စိတ္ကူး ရွိခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္မႈက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ေသခ်ာသေလာက္ အရာအားလံုးက မႈန္၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနတာပဲ။ ဒ့ါေၾကာင့္ ဒီရြာရဲ႕မျဖစ္ႏိုင္တဲ့စိတ္ကူးယဥ္သူေတြအားလံုး ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးကို ၀ိုင္း၀န္း အေျဖရွာေပးဖို႕ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္…”

အားလံုးပိုၿပီး တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ အဓိပၸာယ္က အေျဖရွာမေပးခ်င္လို႕မဟုတ္။ အေကာင္းဆံုးေတြထြက္လာရန္ အားလံုးအာရံုစုစည္းလိုက္ျခင္းသာ။ ေကာင္ေလးက အားလံုးကိုမၾကည့္ေတာ့ပဲ တစ္ေနရာကို ေငးေမာလိုက္တယ္ ေနာက္မသိမသာ လႈပ္ခါေနတဲ့အသံတိုးတိုးနဲ႕။

“ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္တယ္…….”

ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ထူးဆန္းေနတဲ့စကားတစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀က္ေၾကာင့္ အားလံုးအသက္မွ်င္းမွ်င္းရွဴသံပဲ ၾကားရေတာ့တယ္။ ေသခ်ာတာက သူတို႕ထင္သလို ေကာင္ေလးစိတ္ကူးက သူတုိ႕နဲ႕မတူတာ ေသခ်ာေနၿပီ။ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ကူးခ်င္းေတာင္မွ လက္ေတြ႕က်ျခင္းလက္ေတြ႕မက်ျခင္းဆိုတာရွိသလို အဲဒီလက္ေတြ႕က်မက် အထဲမွာမွ ေ၀၀ါးတာနဲ႕ မေ၀၀ါးတာရွိေသးတာပဲ။ ေကာင္ေလးရဲ႕စိတ္ကူးက ဘယ္လိုပါလဲ။ ခဏၿငိမ္သက္သြားတဲ့ ေကာင္ေလးက ဆက္ၿပီး……

“ ဒါကၽြန္ေတာ့္ဘက္က အေသအခ်ာပဲ… ဒါေပမယ့္… သူ… ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ခ်စ္သလားမေသခ်ာဘူး… တစ္ကယ္လို႕သာ သူကၽြန္ေတာ္ကိုျပန္မခ်စ္ခ့ဲရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့အရာကို စိတ္ကူးယဥ္သူတစ္ေယာက္ေပါ့… ကၽြန္ေတာ္ ဒ့ါေၾကာင့္ ဒီကို တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ေရာက္လာခဲ့တာ…..”

အားလံုးရဲ႕ သက္ျပင္းေတြအခ်င္းခ်င္း ထိေတြ႕ကုန္ၾကတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ရိုးရိုးေလးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥက ေဘာင္တစ္ခုထဲကို သြတ္သြင္းဖို႕ က်န္ရွိေသးတာ အားလံုးပဲ သတိမမူမိၾကဘူး။ ဟုတ္တယ္ ဒီကိစၥသာ ျပဌာန္းလိုက္ရင္ ဒီမျဖစ္ႏိုင္ရြာႀကီးက တစ္ကမာၻလံုး အႏွံ႔ၾကီးထြားသြားလိမ့္မယ္။ ခုေတာ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္ သူတို႕ စဥ္းစားမိသြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘာျပန္ေျပာရမလဲ အားလံုးက မသိၾကေတာ့ဘူး။ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ စိတ္ကူးအႀကီးႀကီးကူးထားတဲ့ ရြာသူႀကီးလဲ ပုသထက္ပု၀င္သြားတယ္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ ၿငိမ္သက္ျခင္းက တစ္မိနစ္တိတိ သြားၾကာတယ္။ ႏွလံုးအတြက္ ဆိုရင္ အဲ့ဒါေသဆံုးဖို႕အတြက္ လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕အားလံုးအသက္၀င္လာပါတယ္။

“ က်ဳပ္တစ္ခုေလာက္ ေျပာခ်င္ပါတယ္… “

လက္ေထာင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ လူအုပ္ထဲက ထြက္လာတယ္။ ရြာသူႀကီးက ကမန္းကတန္းပဲ လက္ေထာင္ကာ ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ သူလည္းစိတ္ေစာေနၿပီကိုး… ၾကာရင္သူ႕သိကၡာနိမ့္နိမ့္က စင္ေအာက္ကို အသံေတာင္မၾကားရပဲ ျပဳတ္က်လိမ့္မယ္။ အဲဒီလူက လက္ကိုျပန္ရုတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္လူအုပ္ထဲကပဲ……..

“ က်ဳပ္အခုမွ အျပင္ကျပန္လာတာ….  အဲဒီေကာင္ေလးကိစၥမေျပာခင္ သတင္းတစ္ခုကို အရင္ေျပာခ်င္တယ္…. ဒီကေန ေတာ္ေတာ္ေ၀းတဲ့ႏိုင္ငံမွ ေဟာ္မုန္းကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲလို႕ရတဲ့ ေဆးနည္းတစ္မ်ိဳးကို စမ္းသပ္ေအာင္ျမင္သြားၿပီတဲ့.. အဲဒီရဲ႕အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကေတာ့ အရမ္း၀လြန္းသူကို ခ်က္ခ်င္းပိန္သြားေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္တယ္… ပိန္လြန္းသူကို လည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ရက္ပိုင္းတြင္း၀ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္တယ္…. အဲ အရပ္ရွည္တဲ့သူကို ပုသြားေအာင္ လုပ္မေပးႏိုင္ေပမယ့္ ပုတဲ့သူကိုေတာ့ ရက္ပိုင္းလပိုင္းအတြင္း ရွည္သြားေအာင္ ဘယ္အသက္အရြယ္မဆို ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္တယ္တဲ့…”

ဘာ………………..

ဘာေျပာေကာင္းမလဲ စကားေတာင္မဆံုးေသးဘူး။ အသံနက္ႀကီးနဲ႕ေအာ္ဟစ္ၿပီး မတ္ခနဲျဖစ္သြားသူက ရြာသူႀကီး။ ရွိေနတဲ့အရပ္ေလးေတာင္ လက္မ၀က္ေလာက္ ဆန္႕ထြက္သြားသလိုပဲ။

 “ ဘာ… ေျပာတယ္… မင္း… မင္းေျပာတာအမွန္ပဲလား….”

  

လူအုပ္ထဲက လူကေခါင္းညိမ့္တယ္။ ျမင္ေတာ့ မျမင္ရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ညိမ့္တယ္လို႕ပဲ အားလံုးက ယူဆလိုက္တယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ရြာလူႀကီးကပိုၿပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားတာကိုး…။

  

“ ဟာ… ဒါ… ဒါဆို….. ငါ့…ငါ့ရဲ႕..စိတ္ကူး……”

  

ရြာသူႀကီး အသံထပ္မထြက္လာေတာ့ဘူး။ လူပဲထြက္သြားတာ လွိမ့္ခနဲပဲ။ တိုေနတဲ့ေျခေထာက္ေလးေတာင္ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးပဲ နားလည္လိုက္ပါတယ္။ သူတုိ႕ဆိုရင္လည္း ဒီလိုပဲျဖစ္မွာပဲ။ စစခ်င္းကတည္းက ေျပာသားပဲ သူတို႕က ဒီရြာမွာေနခ်င္လို႕ ေနေနၾကတာမွမဟုတ္တာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္ျဖန္ေတာ့ ဒီေဟာခန္းမွာ ေနာက္ထပ္အမည္စာရင္းတစ္ခု တိုးလာေတာ့မွာေသခ်ာၿပီေပါ့။ ခဏၾကာေတာ့ လူအုပ္ထဲက လူက စကားျပန္စတယ္။ ဒီေတာ့မွ အားလံုးလည္း ေကာင္ေလးကိစၥကို ျပန္ၿပီး အာရံုေရာက္မိၾကတယ္။

  

“ က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာ အဲဒါပဲ ဒီမျဖစ္ႏိုင္ရြာႀကီးမွာရွိတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္သူအားလံုးမွာ တူညီခ်က္တစ္ခုရွိၾကတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဘယ္စိတ္ကူးေတြျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ကူးေတြကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲဖန္တီးႀကတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ ေက်နပ္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ ကိုယ့္စိတ္ကူးေတြကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္သြားၾကတယ္။ ဘယ္သူ႕ပေယာဂမွမပါသလို ဘယ္သူ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွလည္း မပါဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့သူခ်င္း ဆက္ႏြယ္မႈတစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ.. ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ဒီလို ေနထိုင္ႏိုင္ေတာ့ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဒီလိုလည္း ထြက္သြားႏိုင္တာေပါ့။ ဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ကိစၥကို အားလံုးစဥ္းစားေပးႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္ထင္တယ္….”

  

အားလံုးမေျဖႏိုင္ၾကဘူး…။

ေကာင္ေလးလည္း အခုမွ စိတ္၀င္တစားနဲ႕ အသံလာရာကိုစူးစမ္းတယ္။ အခုထက္ထိ အသံရွင္ကို မျမင္ရေသးဘူး။ ေျပာရရင္ လက္ေထာင္တာကလြဲလို႕ ဘယ္သူမွ အသံရွင္ကို မျမင္ရဘူး။ အသံကလည္းဟိုေနရာလို ဒီေနရာလို ကိုယ့္ေဘးနားကလိုလို ထြက္ေပၚေနတာ။

  

“ ခင္ဗ်ားကဘယ္သူလဲ…. ခင္ဗ်ားေျပာသလိုဆို ဘယ္သူ႕ပေယာဂမွမပါပဲနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကိုခ်စ္တယ္.. ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႕ ခင္ဗ်ားတို႕လို မေသခ်ာႏိုင္ရတာလဲ.. ဘယ္ကိစၥက ေ၀၀ါးေနတာလဲ… ဒါကၽြန္ေတာ့္ဘက္က မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္…”

  

“ ဟုတ္ပါတယ္.. ငါတုိ႕အားလံုးလဲ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႕ကိုယ္ ေသခ်ာေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥကေတာ့ မင္းရဲ႕စိတ္ကူး သက္သက္ျဖစ္ေနတယ္။ ေျပာရရင္ တစ္ျခားသူရဲ႕ပေယာဂမပါေပမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြပါ၀င္ေနတယ္။ ဒါကမင္းနဲ႕ ငါတို႕ရဲကြာျခားခ်က္ပဲ…”

 “ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ခ်က္လဲ……”

  

မႈန္မႈိင္းေနတဲ့မ်က္၀န္းေတြ လွဲက်င္းလိုက္သလို ျဖစ္လာၿပီး ေကာင္ေလးေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးလိုက္တယ္။

  

“ မင္းကို ဒီမျဖစ္ႏိုင္ရြာသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမျဖစ္လာကိုေပါ့……”

  

“ ကၽြန္ေတာ္အခုဒီေရာက္ေနၿပီမဟုတ္လား… ဘာကထပ္ၿပီး လိုအပ္ေနေသးလို႕လဲ…..”

  

အလွ်င္လိုတဲ့ေမးခြန္းကို အသံရွင္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ

  

“ ဒီမွာေကာင္ေလး……. စိတ္ကူးယဥ္ရံုနဲ႕ ဒီရြာကို ေရာက္ဖို႕ဆိုရင္ မင္းစိတ္ေစာတာထက္ပိုၿပီး အေကာင္းမျမင္တတ္တဲ့ လူျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ငါတို႕အားလံုးကလည္း အဲဒီေလာက္ အက်ိဳးအေၾကာင္း မခိုင္လံုသူေတြ မဟုတ္ဘူးကြ။ ဒီေတာ့ကြာ… မင္းနားလည္ေအာင္ပဲ ေမးလိုက္မယ္။ မင္းက ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ခ်စ္တယ္.. အဲဒါနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အဲဒီေကာင္မေလးရဲ႕သေဘာထားကို မင္းသိရၿပီလား….”

  

ဒီတစ္ခါတိတ္ဆိတ္သြားသူက ေကာင္ေလးျဖစ္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ သူမေျဖႏိုင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူအဲတာကိုမွ ေသခ်ာေအာင္ မလုပ္ခဲ့တာ။ ဒါနဲ႕မ်ား သူဒီကို တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။

  

“ ဒါဆို………….”

  

“ ဆႏၵမေစာနဲ႕ဦးေကာင္ေလး…. မင္းကို ဒီမျဖစ္ႏိုင္ရြာသားမဟုတ္ဘူးလို႕ တစ္ခြန္းမွ မေျပာမိေသးဘူး။ အခန္႕မသင့္ရင္ မင္းက ဒီရြာသားမကဘူး တစ္သက္လံုးလုပ္ရမယ့္ ရြာသူႀကီးပါ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ အခုမင္းက မ်ဥ္းေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္း ေပၚမွာပဲ…”

  

အားလံုးကမတိုင္ပင္ပဲ လစ္လပ္သြားတဲ့ သူႀကီးေနရာကို ၾကည့္ၾကတယ္…

ေကာင္ေလးငိုင္က်သြားတယ္ ဒါေပမယ့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ ငိုင္က်သြားတာမိ်ဳးမဟုတ္ဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုကို စဥ္းစားရင္းငိုင္က်သြားတာ။ ခဏၾကာမွ သူဘာလုပ္ရမလဲ သိသြားတယ္။ လူအုပ္ထဲကို ေ၀့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနက မျမင္ရတဲ့ အသံရွင္ကလည္း အခုလည္း မျမင္ရပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ေျခလွမ္းေတြကိုပဲ သူေရႊ႕လိုက္တယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေနာက္ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေပါ့။

အားလံုးက ၿငိမ္လည္းမၿငိမ္ၾကဘူး။ ဆုလည္းမေတာင္းေပးၾကဘူး။ ဒီလိုနဲ႕…. ေကာင္ေလးႏႈတ္ကပဲ….

ေကာင္မေလးေရ မင္းၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ…..။ ငါဟာမ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းေပၚမွာပါ…။ မင္းရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ငါရြာသူႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ဆိုရင္ မင္းရယ္မွာလား…။ ငါကေတာ့ မေရာက္ခ်င္ေပမယ့္ သြားရရင္လည္း ေပ်ာ္မွာပဲ….။ မျဖစ္ႏိုင္ရြာမွာ မျဖစ္ႏိုင္တာကို စိတ္ကူးယဥ္ရင္းနဲ႕ေပါ့….။ အဲဒီအေျဖအတြက္ ငါအေရာက္လာခဲ့မယ္…. မ်ဥ္းေၾကာင္းေပၚက ငါ့ကို မင္းရဲ႕စကားတစ္ခြန္းနဲ႕ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လိုက္ပါ…..။

ငါကေတာ့……….ေလ……..

                                                                           ေနေကာင္းကင္နီ(ပံုၿပင္)

                                                                                              http://sunredsky.blogspot.com/