" အရပ္ရွည္ေစမည့္ အစားအစာမ်ား "

အရပ္ ရွည္ျခင္းဟာ မ်ဳိး႐ိုးဗီဇနဲ႔ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ သက္ဆုိင္ ေပမယ့္ အာဟာ ရျပည့္ျပည့္ဝဝ ရရွိမႈ အေပၚမွာလည္း အဓိက မူတည္ေနပါတယ္။

အရပ္ရွည္ဖုိ႔အတြက္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးထြား ဖြံ႕ၿဖိဳးေနတဲ့အရြယ္ျဖစ္တဲ့ ကေလးဘဝနဲ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဘဝမွာ အာဟာရ လံုေလာက္ေအာင္ ရရွိဖို႔ အလြန္အေရးႀကီး ပါတယ္။

ပ႐ိုတင္း၊ ဗီတာမင္နဲ႔ သတၱဳဓာတ္ႂကြယ္ဝတဲ့ အစားအစာေတြဟာ အရပ္ရွည္ျခင္းနဲ႔ အဓိကသက္ဆုိင္တဲ့ ႀကီးထြားေဟာ္မုန္း (Growth Hormone) ကိုျမႇင့္တင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အေရးႀကီးပါတယ္။

သုေတသနေတြအရ ဗီတာမင္ေအ၊ ပ႐ုိတင္းနဲ႔ ဇင့္ဓာတ္ေတြဟာ အရပ္ရွည္တဲ့ ျဖစ္စဥ္ေပၚမွာ အေကာင္းဆံုး အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအာဟာရ ဓာတ္ေတြကိုခ်ည္း စားရမွာ မဟုတ္ဘဲ တျခား ဗီတာမင္ေတြ၊ သတၱဳဓာတ္ေတြ၊ ကယ္လ္စီယမ္၊ အဆီနဲ႔အမွ်င္ ဓာတ္ေတြ အပါအဝင္ မွ်တတဲ့ အစာ အာဟာရေတြကို စားေသာက္ေပးတာက ခႏၶာကိုယ္က်န္းမာဖို႔နဲ႔ အရပ္ရွည္ဖို႔အတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာက္ပါတုိ႔ဟာ အရပ္ရွည္ ေစဖုိ႔အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အစာအာဟာရေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗီတာမင္ ေအ

ဗီတာမင္ေအဟာ အရပ္ရွည္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ ႀကီးထြားဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႔အတြက္ တြန္းအားေပးႏုိင္႐ံု သာမက မ်က္စိဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ၊ မ်ဳိးပြားအဂၤါေတြနဲ႔ ခုခံအားစနစ္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြမွာလည္း ကူညီေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အေရျပား၊ အခၽြဲေျမႇးလႊာနဲ႔ အျမင္အာ႐ံုဆုိင္ရာ ျဖစ္စဥ္ ေတြကို ထိန္းသိမ္းရာမွာလည္း ကူညီေပးပါတယ္။

ဗီတာမင္ေအ ႂကြယ္ဝတဲ့ အစားအစာေတြကေတာ့ ေယဘုယ်အားျဖင့္ လိေမၼာ္ေရာင္ရွိတဲ့ အစားအစာေတြပါ။ ကန္စြန္းဥ၊ မုန္လာဥနီ၊ လိေမၼာ္သီး၊ သေဘၤာသီး၊ အနီေရာင္ င႐ုတ္ပြ ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဗီတာမင္ေအဟာ ေဆာ္လမြန္ငါး၊ အသည္း၊ ႏုိ႔ထြက္ပစၥည္း၊ ၾကက္ဥအႏွစ္၊ သေဘၤာရြက္၊ ကိုက္လန္၊ သဖန္းသီးေျခာက္၊ ကီဝီသီး၊ ဆီးသီး၊ ပန္းေဂၚဖီစိမ္းနဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြမွာလည္း ပါဝင္ပါတယ္။ဗီတာမင္ေအကို ေန႔စဥ္စားသံုးသင့္တဲ့ ပမာဏကေတာ့ ၄၀၀၀-၅၀၀၀ IU ျဖစ္ပါတယ္။

ပ႐ုိတင္း

ပ႐ိုတင္းဟာ အရပ္ရွည္ဖုိ႔၊ ခႏၶာကုိယ္တစ္သွ်ဴးေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႔နဲ႔ ျပန္လည္ျပဳျပင္ဖို႔၊ ေရာဂါပိုး ေတြကို တြန္းလွန္တုိက္ခုိက္ႏိုင္တဲ့ ပဋိပစၥည္း (Antibodies) ေတြရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈကို ထိန္းသိမ္းဖို႔၊ အင္ဇိုင္းေတြနဲ႔ ေဟာ္မုန္းေတြကို ထိန္းညႇိေပးဖို႔ေတြအတြက္ အေရးႀကီးပါတယ္။အသား၊ ငါး၊ ၾကက္ဥ၊ ဘဲဥ၊ ႏို႔၊ အခြံမာသီး၊ ပဲပိစပ္ေတြဟာ ပ႐ိုတင္းဓာတ္ႂကြယ္ဝတဲ့ အစားအေသာက္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ ပ႐ုိတင္းဓာတ္ လိုအပ္ခ်က္ ကေတာ့ ၄၅-၅၅ ဂရမ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗီတာမင္ ဒီ

ဗီတာမင္ဒီဟာ အ႐ုိးေတြက်န္းမာသန္စြမ္းဖို႔အတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ပါတယ္။ ဗီတာမင္ဒီဟာ အစားအစာေတြမွ ကယ္လ္စီယမ္ကို စုပ္ယူရာမွာ ကူညီေပးၿပီး အ႐ိုးထဲမွာ ကယ္လ္စီယမ္နဲ႔ ေဖာ့စ္ဖရပ္စ္ေတြကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ၾကက္ဥအႏွစ္၊ ငါး၊ အသည္းေတြမွာ ဗီတာမင္ဒီ ပါဝင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေနေရာင္ျခည္နဲ႔ ထိေတြ႕တဲ့အခါ အေရျပားမွာ ဗီတာမင္ဒီကို ထုတ္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ လိုအပ္တဲ့ ပမာဏက ၄၀၀ IU ျဖစ္ပါတယ္။

အမွ်င္ဓာတ္

အမွ်င္ဓာတ္ဟာ အစာေတြကို အူမႀကီးထဲမွာ ျမန္ျမန္ျဖတ္သန္းသြားေအာင္ ကူညီေပး ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စြန္႔ပစ္ရမယ့္ အညစ္အေၾကးေတြထဲမွာ ပါဝင္တဲ့ အဆိပ္အေတာက္ ေတြနဲ႔ ကင္ဆာျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့ စုပ္ယူတာကို ေလ်ာ့နည္းေစပါတယ္။ ဆန္လံုးညိဳ၊ သစ္သီးေတြနဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြမွာ အမွ်င္ဓာတ္ ပါဝင္ပါတယ္။

သတၱဳဓာတ္မ်ား

လူ႔ခႏၶာကုိယ္ဟာ အရပ္ရွည္ဖို႔၊ အ႐ိုးေတြႀကီးထြားဖြံ႕ၿဖိဳးဖုိ႔၊ လက္သည္း၊ ေျခသည္း၊ သြား၊ အာ႐ံုေၾကာ၊ ေသြး၊ ဗီတာမင္၊ ေဟာ္မုန္းနဲ႔ အင္ဇိုင္းေတြကို ထုတ္ဖို႔အတြက္ သတၱဳဓာတ္ အမ်ဳိး ၈၀ ေက်ာ္ေအာင္ အသံုးျပဳ ရပါတယ္။ေသြးလွည့္ပတ္မႈ၊ အရည္ထိန္းညိႇမႈ၊ အာ႐ံုေၾကာဆက္သြယ္မႈ၊ ဆဲလ္ေတြရဲ႕ တည္တံ့ ခုိင္ၿမဲမႈ၊ ႂကြက္သား က်ဳံ႕ျခင္းနဲ႔ စြမ္းအင္ ထုတ္လုပ္ျခင္းေတြကို ေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သတၱဳဓာတ္ ေတြကို မရွိမျဖစ္လိုအပ္ပါတယ္။ကယ္လ္စီယမ္၊ ေဖာ့စ္ဖရပ္စ္၊ သံဓာတ္နဲ႔ မဂၢနီဆီယမ္ေတြဟာ အ႐ိုးေတြ ဖြံံ႕ၿဖိဳးႀကီးထြားဖို႔ အတြက္ အထူးအေရးႀကီးပါတယ္။ကယ္လ္စီယမ္ဟာ ႏြားႏို႔၊ ဒိန္ခ်ဥ္၊ ေဆာ္လ္မြန္ငါး၊ ပဲပိစပ္၊ ပုစြန္ေျခာက္၊ ကဏန္း၊ ပုစြန္၊ ကိုက္လန္၊ ေဂၚဖီထုပ္နဲ႔ ပန္းေဂၚဖီစိမ္းေတြမွာ အမ်ားအျပားပါဝင္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ စားသင့္တဲ့ ကယ္လ္စီယမ္ပမာဏက ၈၀၀-၁၀၀၀ မီလီဂရမ္ ျဖစ္ပါတယ္။ပင္လယ္စာ၊ အမဲသား၊ ၾကက္သား၊ ၾကက္ဥ၊ ႏြားႏို႔၊ အစိမ္းေရာင္ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ၊ အခြံမာသီးနဲ႔ ဆန္လံုးညိဳေတြမွာ ဇင့္ဓာတ္ႂကြယ္ဝစြာ ပါဝင္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္စားသံုးသင့္တဲ့ ဇင့္ဓာတ္ပမာဏကေတာ့ ၁၅ မီလီဂရမ္ ျဖစ္ပါတယ္။

မဂၢနီဆီယမ္ကေတာ့ အပင္နဲ႔ တိရစာၦန္ထြက္ အစားအစာေတြ အထူးသျဖင့္ ပဲသီး၊ အခြံမာသီး၊ ေထာပတ္သီး၊ အသား၊ ႏုိ႔ထြက္ပစၥည္း၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ ေခ်ာကလက္နဲ႔ ေကာက္ႏွံေတြမွာ ပါဝင္ပါတယ္။

အသားကေတာ့ သံဓာတ္ရရွိေစမယ့္ အဓိက အစာပါ။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ နဲ႔ေကာက္ႏွံ ေတြမွာ သံဓာတ္ ပါဝင္ေပမယ့္ ပမာဏ နည္းပါး ပါတယ္။ေကာက္ႏွံေတြ၊ ပင္လယ္စာနဲ႔ အသားေတြကေန ဆီလီနီယမ္ဓာတ္ကို ရရွိႏိုင္ပါတယ္။

အထက္ေဖာ္ျပပါ အာဟာရဓာတ္ေတြကို စားသင့္တဲ့ ပမာဏ အႀကံျပဳခ်က္ေတြက ေယဘုယ် သေဘာေဖာ္ျပခ်က္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခႏၶာကိုယ္တြင္း ဓာတုျဖစ္စဥ္ေတြဟာ မတူကြဲျပားတဲ့အတြက္ လုိအပ္တဲ့ အာဟာရဓာတ္ ပမာဏက အနည္းအမ်ား ကြာျခားမႈ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ရဲ႕ အသက္၊ က်ား/မ ကြဲျပားမႈ၊ က်န္းမာေရး အေျခအေန၊ ေရာဂါအခံရွိ၊ မရွိ စတဲ့ အခ်က္ေတြေပၚမူတည္ၿပီး လိုအပ္တဲ့ အာဟာရဓာတ္ပမာဏကို အတိအက် သိႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဆရာဝန္ ဒါမွမဟုတ္ အာဟာရ ပညာရွင္နဲ႔ တုိင္ပင္တြက္ခ်က္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

  

REF>>>ျမ၀တီ

http://www.myanmarnewsnow.org/2013/07/blog-post_327.html?utm_source=BP_recent