ေခါင္းစဥ္္ကို ပတ္တီးနဲ႕ က်ပ္စည္းထားတယ္။
ပံုမွန္လာတဲ့ သတင္းစာ ေခါင္းစီးပိုင္းမွာ စာလံုးေပါင္းအမွားၾကီးက ထင္းလို႕ လင္းလို႕။
လူသာလာပါ.. ရင္မနာေစပါနဲ႕။
စေကာေလာက္မွ ေဇာက္မနက္တဲ့ ေခတ္ သေဝထိုးၾကီးက ေလွာင္လို႕ ေျပာင္လို႕။
မိုးမလင္းမခ်င္း ထိုးေနတဲ့ ေလာက္ေတြေၾကာင့္ စိတ္အနာေပါက္ဟာ ေဟာင္းေလာင္း။
တရားသျဖင့္ အသားတစ္ေပါင္ ကို ေက်းဇူးျပဳျပီး မေတာင္းပါနဲ႕လား။
လိုလိုလားလား ေပးကမ္းခ်က္သာ အေလးခ်ိန္စီးတာပါ။
ပါးပါးရိတ္တာ ရိတ္ေကာင္းတိုင္းရိတ္ခဲ့ျပီးျပီ။
ဒီေျပာင္တလင္းခါေနတဲ့ စစ္တလင္းမွာ ဇီဇဝါေတြ ေဝေအာင္သာ စို္က္ခဲ့ပါ။
ဒဏ္ရာဟာ အတိမ္ အနက္ ျမင့္တယ္။
တစ္ခ်က္စာ စကားလံုး ၾကမ္းၾကမ္းက နုနယ္သူမွာ ေျမႊဆိပ္သင့္လို႕။
တြယ္ရာ တမ္းရာ ကမ္းမိ လွမ္းမိတဲ့ လက္တစ္စံု ေက်းဇူးျပဳျပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း မပုတ္ထုတ္ လိုက္ပါနဲ႕။
ကၽြန္ေတာ္ ေရႊျခည္ ေငြျခည္ တန္းခ်င္လို႕ပါ။
လူသားခ်င္းစာနာမွုက အထုပ္ေတြ ဖြင့္ခ်လိုက္တိုင္း မသတီစရာ ယမ္းနံ႕က ေအာ့အန္ ခ်င္စရာ။
မလိုပါဘူး။
ဒီထက္ ေဖာက္လံုးေတြ ခ်ည္မွ်င္တန္းလိုက္ပါ။
ဒဏ္ရာဟာ တစ္ေနရာက အစာေတာင္းေနတယ္။ ေကၽြးစရာမရွိ။
ကိုယ္အသား ကိုယ္ျပန္လွီးရေတာ့မွာလား။
ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ျပန္မွ်ားလို္က္တဲ့ ေန႕ က ငါးၾကီးၾကီးတစ္ေကာင္ ငါးေဒၚလာနဲ႕ ျပန္ေရာင္းလိုက္တယ္။
အပ္နဖားေလာက္ က်ယ္တဲ့ ကမၻာလံုးၾကီးက ေနစရာမရွိ ေလလြင့္ျခင္းအတိ နဲ႕ ။
ကယ္ၾကပါ ယူၾကပါ။ ဒီအသံေတြ ၾကားေနတယ္ ။
ကိုယ္တိုင္က လဲ ေအာ္ေနခဲ့တယ္။
နာပါတယ္ ဆိုမွာ လဒေတြ က အသားေတြ လာတြတ္သြားတယ္။
နယူတန္ၾကီး ဆြဲယူလိုက္တဲ့ မ်က္ရည္တစ္စက္က ေျမၾကီးေပၚ ေပါက္ခနဲ႕ ။
ေပါက္ခနဲ႕။ ပင္လယ္ၾကီးျဖစ္သြားတယ္။
ျမင္လား.......... ျမင္မိလား။
ဒီေပၚမွာ ငါတို႕ ခင္းခဲ့တယ္။ အသက္ေတြနဲ႕။
ခံစားခ်က္ က ျပာမဟုတ္ပါဘူး။
လ်စ္လ်ဴ ရုွ႕ ျခင္းက ခရစ္ေတာ္ ထက္ ဦးျပီး ေပၚခဲ့တာလား။
ထိုးမြလိုက္တဲ့ အေခါင္းပြက တစ္ခ်ိန္မွာ လွပတဲ့ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္။
လွမ္းၾကပါ တန္းၾကပါ ။ ဒီေပၚမွာ ေျခရာေတြ လွမ္းလိုက္ၾကပါ ။
ကၽြန္ေတာ္ ဘဝကို တန္းေပးပါ့မယ္။
ခင္ဗ်ားတို႕ အဝတ္ေတြ ေျခာက္သြားရင္ ဘဝေတြက မီးပူတိုက္ျပီး ၾကြရြ လွပ ။
ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ပါတယ္။
တန္းထားတယ္။
ထပ္ျပီး လွမ္းလိုက္ၾကပါ။
ပ်ဴမခ (ေကာ့ေသာင္း)
11.5.2013
No comments :
Post a Comment
တစံုတေယာက္....တခုခုရရွိသြားပါသည္......။