တစ္ခါက သစ္ပင္တစ္ပင္ၾကီးရွိတယ္ ။ ပင္စည္ေကာင္းေကာင္း အၿမစ္ေကာင္းေကာင္း
အကိုင္းအခက္ေတြေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ အသီးေတြကလဲ ရွိေနၿပန္တယ္
။ တကယ္ကို အံု႔အံု႔ ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ သစ္ပင္ေကာင္းေကာင္းၾကီးတစ္ပင္ေပါ့ ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြကတစ္ခါတစ္ေလ
ၿဖတ္သြားၿဖတ္လာရင္းနဲ႔ အရိပ္ေကာင္းလွတယ့္ ဒီသစ္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ
ခဏတစ္ၿဖဳတ္နားခိုခ်င္ၾကတယ္ ။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ၀ိုင္းဖြဲ႕ကာ
စကားစၿမည္ေၿပာခ်င္ၾကတယ္ ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အရိပ္ေနေနအခက္ခ်ိဳးခ်ိဳး လုပ္ခ်င္ၾကတာေပါ့
။ ေနာက္ၿပီးကေလးေတြကလဲ
ေဆာ့ကစားခ်င္ၾကေသးတယ္ ။ အားလံုးကဒီသစ္ပင္ၾကီးကို သူတို႔ဆႏၵအတိုင္းၿပဳလုပ္ခ်င္ၾကတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ အပင္ၾကီးကလက္မခံဘူး…
လက္မခံတာမွ လံုး၀ကိုခါးခါးသီးသီးပဲ…။ ဘာၿဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူမွာ ကိုယ္ပိုင္ယူဆခ်က္တစ္ခုရွိေနတယ္..။
အဲဒါက ၿဖတ္သြားၿဖတ္လာ
နားခိုသူေတြပဲၿဖစ္ၿဖစ္ စကားစၿမည္ေၿပာဆိုသူေတြပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္
အခ်ိန္တန္ရင္ သူအရိပ္ေအာက္က
ထြက္ခြားသြားၾကမယ္ဆိုတာ သူယံုၾကည္ေနတယ္ ။ အရိပ္ေနေနအခက္ခ်ိဳးခ်ိဳး သူေတြဆိုပိုဆိုးတာေပါ့
။
ဒါေၾကာင့္ သူကစည္းမ်ဥ္းတစ္ခုခ်မွတ္လိုက္တယ္..။
သစ္ပင္ကခ်မွတ္လိုက္တာဆိုေတာ့ သစ္ပင္စည္းမ်ဥ္းေပါ့..။အဲဒါက…..
“ သူအရိပ္ေအာက္မွာ တသက္လံုးေနနိုင္မယ့္သူကိုသာ သူအရိပ္ထဲ
၀င္ခြင့္ေပးမယ္ ”
အဲဒီစည္းမ်ဥ္းက သစ္ပင္ၾကီးကို လူေတြနဲ႔ တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ေ၀းကြာသြားေစေတာ့တယ္
။ မေနနိုင္တဲ့သူေတြက
အနားကိုမကပ္ၾကေတာ့ဘူး ။ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလက်ေတာ့လဲ အရဲစြန္႔ၿပီး ခြင့္ေတာင္းၾကတယ္
။
ဒါေပမယ့္သစ္ပင္ၾကီးက နိုး ဆို နိုး
ပဲ..။
ေနာက္ဆံုးတပ္ေခါက္ၿပီး ၿပန္သြားၾကရေတာ့တာေပါ့..။
ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ
ၾကာလာေတာ့ ၿဖတ္သြားၿဖတ္လာမရွိတဲ့
သစ္ပင္ၾကီးက ေၿခာက္ကပ္ကပ္ၿဖစ္လာတဲ့အၿပင္
သူ႔အမိႈက္ေတြနဲ႔ သူ ရႈပ္ရွက္ခက္ လာတယ္ ။ ေအာက္ေၿခမွာဆို သူဆီကေၾကြက်တဲံ သစ္ရြက္ေၿခာက္ေတြနဲ႔……ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာလဲ ေပါင္းၿမက္ေတြ
ႏြယ္ပင္ေတြနဲ႔…
အပင္ၾကီးကေတာ့ နဂိုအတိုင္းပါပဲ ပင္စည္ေကာင္းေကာင္း
အရြက္ေတြေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ပဲ ..
ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ရတာ
မိႈင္းညိဳ့ေနတယ္ အရြက္ေတြကစိမ္းလန္းမႈရွိေပမယ့္
လန္းဆန္းမႈမရွိေတာ့ဘူး ။ ဒါကိုအပင္ၾကီးမသိဘူး…။သူစည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႔ သူေနထိုင္ေနဆဲပဲ…
တစ္ေနၾကေတာ့ သူဆီကိုလူတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္……
လက္ထဲမွာလဲ တံၿမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔….ဘာမွန္းမသိတဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ အပင္ၾကီးကိုၾကည့္ၿပီး
အရိပ္ထဲ့ကို၀င္မလို႔လုပ္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သစ္ပင္ၾကီးက
ဟန္႔တားလိုက္တာေၾကာင့္ သူရပ္သြားတယ္ ။
“ဟိတ္ ဘာလုပ္ဖို႔ ငါ့အရိပ္ထဲကို
၀င္လာရတာလဲ “
သစ္ပင္ၾကီးကေမးတယ္ ။ လူငယ္ကသစ္ပင္ၾကီးကိုၾကည့္ၿပီး ခပ္တည္တည္ပဲ….
“ မင္းကို စိမ္းလန္းေစခ်င္လို႔ပါ
“
“ မလိုဘူး…..ငါ့ဘာသာငါ
စိမ္းလန္းေနၿပီးသားပဲ မင္းငါ့အရိပ္ထဲ၀င္စရာမလိုဘူး ”
“ မင္းကို စိမ္းလန္းေနတယ္လို႔
ဘယ္သူကေၿပာလဲ ”
လူငယ္ရဲ့ အေမးစကားေၾကာင့္
သစ္ပင္ၾကီး ေတြခနဲ
ၿဖစ္သြားတယ္ ဒါေပမယ့္
မေက်မနပ္နဲ႔ ပဲ…
“ အို………..ဘယ္သူေၿပာေၿပာ
မင္းကိစၥမဟုတ္ဘူး………အဓိက
က မင္းငါ့အရိပ္ထဲကို
မ၀င္ဖို႔ပဲ “
ေၿပာၿပီးတစ္ဖက္လွည့္ေနတယ့္ သစ္ပင္ၾကီးကို လူငယ္ကၾကည့္ၿပီးသက္ၿပင္းခ်တယ္…
ေနာက္……..
“ ဒီမွာသစ္ပင္ၾကီး…”
သစ္ပင္ၾကီးက ၿပန္မေၿဖဘူး…..
“ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားဆီ
ဘာလို႔ေရာက္လာတာလဲ ခင္ဗ်ားသိလား
”
သစ္ပင္ၾကီးက ၿပန္မေၿဖၿပန္ဘူး…….ေၿဖလို႔လည္းမရဘူးေလ
သူသိမွမသိတာ သူသိတာသူစည္းမ်ဥ္းပဲ
လူငယ္ကဆက္ေၿပာတယ္ ။
“ တကယ္ေတာ့ခင္ဗ်ားက ကိုယ္ဆီကိုဘာေၾကာင့္ေရာက္လာမွန္းမသိပဲ တခါးမဖြင့္ေပးခ်င္တယ့္
အိမ္ရွင္ပဲ… ဒီမွာသစ္ပင္ၾကီး……”
သစ္ပင္ၾကီးတိတ္ေနတယ္ ဒါေပမယ့္ ရႈတည္တည္နဲ႔ လွည့္ၾကည့္တယ္
“ က်ဳပ္ဘယ္လိုရွင္သန္ေနလဲ ခင္ဗ်ားသိလား ”
သစ္ပင္ၾကီးၿငိမ္ေနတယ္………ၿငိမ္ေနတာမွ သစ္ရြက္ေတာင္မလႈပ္ဘူး
“ ခင္ဗ်ားမသိဘူးဆိုတာ က်ဳပ္သိပါတယ္ ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားစည္းမ်ဥ္းနဲ႔ ပိတ္မိေနသူတစ္ေယာက္ပဲ
က်ဳပ္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုရွင္သန္ေနလဲသိတယ္..ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္လာကူညီတာ…”
သစ္ပင္ၾကီး နည္းနည္းေတာ့
အံ့ၾသသြားတယ္.. ဟုတ္တယ္
ဒီလူမ်ိဳးအရင္ကသူမေတြ႕ဖူးဘူး အရင္က သူတို႔လိုတာပဲေတာင္းဆိုၾကၿပီး မရရင္ၿပန္လွည့္ထြက္သြားၾကတာ…အခုဒီလူက
သူကိုစကားေတြေၿပာေနတယ္..
ဘာအေၾကာင္းလဲမသိေပမယ့္ သူတစ္ၿဖည္းၿဖည္းစိတ္၀င္စားလာတယ္…ဒါေၾကာင့္လွမ္းေမးလိုက္တယ္
“ မင္းကဘယ္သူလဲ…..”
“ က်ဳပ္ဘယ္သူဆိုတာ အေရးမၾကီးပါဘူး က်ဳပ္ရဲ့အဓိကတာ၀န္က
ခင္ဗ်ားကိုစိမ္းလန္းေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ပဲ “
လူငယ္ကေၿပာၿပီးေရွ႕ကို ေၿခတစ္လွမ္းတိုးလိုက္တယ္ ။ သစ္ပင္ၾကီးသတိမူမိဘူး ။ လူရြယ္က သူအရိပ္ထဲေရာက္လုေနၿပီ ။ သစ္ပင္ၾကီးက လူငယ္အေၾကာင္းကိုသိခ်င္ေနတာေၾကာင့္ပဲ ဒါကိုပဲမဲေနတယ္…..ဒါေၾကာင့္ ဆက္ၿပီး…..
“ ဟုတ္ပါၿပီ ေနပါအံုး
ခင္ဗ်ား ဘယ္ကလာတာလဲ
”
“ က်ဳပ္လား က်ဳပ္က
တိုင္းၿပည္တစ္ၿပည္ကလာတာ ”
လူရြယ္က ေၿပာၿပီး
ေၿခတစ္လွမ္း ထပ္လွမ္းတယ္
“ ဘာတိုင္းၿပည္လဲ အဲဒီတိုင္းၿပည္မွာ ခင္ဗ်ားလိုလူေတြပဲလား
”
“ ဆိုပါေတာ့ ”
လူရြယ္က တစ္လွမ္းထပ္လွမ္းၿပန္တယ္....
“ အဲဒီမွာ ဘာေတြရွိလဲ
“
သစ္ပင္ၾကီးက စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ဆဲ…..မေၿပာရတာၾကာေနလို႔လားမသိဘူး
စိတ္လိုလက္ရရွိေနပံုရတယ္
“ ဘာမွမရွိဘူး ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္ၿခင္းေတြ ရွိတယ္ စည္းမ်ဥ္းေတြ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ မရွိဘူး ကိုယ္တိုင္လုပ္ေဆာင္နိုင္ၿခင္းေတြပဲ ရွိတယ္
”
“ ဒါဆို ခင္ဗ်ားရည္ရြယ္ခ်က္ကဘာလဲ
ခင္ဗ်ားလိုလူက ဒီကိုဘာလာလုပ္တာလဲ..”
“ က်ဳပ္ေၿပာၿပီးပါပေကာ ခင္ဗ်ားကို စိမ္းလန္းေအာင္လုပ္ေပးမို႔ပါဆိုေန
“
သစ္ပင္ၾကီး ၿငိမ္သက္သြားၿပန္တယ္..တစ္စံုတစ္ခုကို အေသအခ်ာစဥ္းစားေနသလို….။ လူငယ္ကေတာ့ အရိပ္ထဲကိုေရာက္ေနၿပီ
။ စကားလည္းေၿပာ
အလုပ္လည္းလုပ္ေပါ့ ။ လုပ္တာကမွ အရိပ္ထဲမွာ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ကိုေနတာ ။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း တခဏခ်င္းပဲ အသြင္ေၿပာင္းသြားတယ္ ။ေၿပာရရင္သစ္ပင္ၾကီး
နဂိုအတိုင္း ၿပန္ၿဖစ္လာတယ္ေပါ့…။ စိမ္းစိုလွပလို႔…..ေၿပာက္တိ ေၿပာက္က်ားက်ေနတဲ့ ေနေရာင္ၿခည္ေအာက္မွာ အရြက္ေတြေတာင္
၀င္း၀င္းေတာက္လာသလုိပဲ…..။ သစ္ပင္ၾကီးေတာ့ ထိုအရာေတြကို လံုး၀ကိုသတိမမႈမိေတာ့ဘူး
။ ၾကည့္ရတာသူစည္းမ်ဥ္းေတြကို
သူေမေလ်ာ့သြားပံုရတယ္..။ ေနာက္ေတာ့သတိရလာဟန္နဲ႔ စကားစဖို႔ၾကံတယ္ ။ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ လူငယ္က ရွင္းလင္းၿပီးလို႔ လက္စသတ္ၿပီး ၿပန္ရန္ၿပဳေနၿပီ ။
“ ဒီမွာ………….ခင္ဗ်ားကိုကၽြန္ေတာ္
ေၿပာစရာရွိတယ္ ”
လူငယ္ကေခၽြးသုတ္ရင္း ေၿပာဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ေမးဆတ္ၿပတယ္ ။ သစ္ပင္ကခ်ီတံုခ်တံုၿဖစ္ေနဟန္နဲ႔ စကားကိုခဏရပ္တယ္
။ ေနာက္မွ….
“ ခင္ဗ်ား..ကၽြန္ေတာ္အရိပ္ေအာက္မွာ
တသက္လံုးေနဖို႔ စိတ္ကူး
မ ရွိ…..ဘူးလား…ခင္ဗ်ားတိုင္းၿပည္ကို ၿပန္ဖို႔ မလိုရင္ေပါ့..”
လူငယ္ကသစ္ပင္စကားၾကားေတာ့ မစဥ္းစားပဲ ၿပံဳးတယ္ ။ ဒါကိုသစ္ပင္ၾကီးက သူကိုခနဲ႔တယ္လို႔ ထင္သြားၿပီး စကားခ်က္ခ်င္းဆိုတယ္
“ ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္က
ခင္ဗ်ားေၿပာသလို စည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႔
ပိတ္မိေနသူပါ ။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
အထီးက်န္ခဲ့ရတယ္….ဒါေပမယ့္
ဒီတစ္ခါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္…ဆႏၵ…ပါ “
သစ္ပင္ၾကီးက ေၿပာၿပီးၿငိမ္သက္သြားၿပန္တယ္ မ၀ံ့မရဲၿဖစ္မႈေၾကာင့္ထင္ပါတယ္
သစ္ရြက္ေတြ တုန္ခါေနတယ္
။ လူငယ္ကာ သူကိုၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနဆဲ…
ေတာ္ေတာ္ၾကီး ၾကာၾကာၾကီးၾကည့္ၿပီးမွ လူငယ္စကားသံထြက္လာတယ္
။
“ ဒီမွာသစ္ပင္ၾကီး
”
သစ္ပင္ၾကီးက လူငယ္ဆီကတစ္စံုတစ္ခုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပံုနဲ႔
ေမာ့ၾကည့္တယ္
“ ေလာကမွာ က်ဳပ္လိုလူမ်ိဳး
ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိမယ္ထင္လဲ ”
သစ္ပင္ၾကီးေခါင္းခါတယ္ ေလတိုက္တာနဲ႔ေရာၿပီး သစ္ရြက္ေတြအမ်ားအၿပားေၾကြသြားတယ္
။ လူငယ္ကဆက္ၿပီး…..
“ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္လဲမသိပါဘူး..”
“ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္မသိနိုင္တဲ့အရာတခုကို
ဘာေၾကာင့္ၿဖစ္မလာရေကာင္းလားဆိုၿပီးေတာ့ စည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႔ တားဆီးထားရတာလဲ
”
“ ခင္ဗ်ားဆီကို တကယ္လာခ်င္တဲ့ သူေတြ ခင္ဗ်ားအရိပ္မွာ တကယ္ခိုလႈံခ်င္တဲ့သူေတြ
ေပ်ာ္ရႊင္စြာေဆာ့ကစားခ်င္တဲ့သူေတြ ခင္ဗ်ားကိုေပ်ာ္ရႊင္မႈေပးခ်င္တဲ့သူေတြ တကယ္ရွိခ်င္လဲရွိေနနိုင္မွာေပါ့…
ဒါကိုခင္ဗ်ားမွမသိနိုင္ပဲ ”
လူငယ္ရဲ့စကားတစ္ခြန္းကို သစ္ပင္ၾကီးက တစ္ေနရာရာကိုၾကည့္ကာ
ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္တယ္ ။ လူငယ္ရဲ့အၿပံဳးက ပိုၿပီးအသက္၀င္လာတယ္…….ခဏၾကာသည္အထိ
“ ဒါဆိုအခုကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္သင့္လဲ “
သစ္ပင္ၾကီးကေခါင္းေထာင္ကာ ထေမးတယ္ ။ လူငယ္ကမေၿဖေတာ့ပဲ
သစ္ပင္ၾကီးရဲ့အရိပ္ေအာက္ကေန တစ္လွမ္းၿခင္းထြက္ခြာလိုက္တယ္ ။ မ်က္ႏွာေပၚက အၿပံဳးတစ္၀က္နဲ႔
ေၿဖေၿဖးခ်င္း…..
“ ေဟ့လူ …”
တကယ္ေတာ့ သစ္ပင္ၾကီးက
လူငယ္ဘာကိုဆိုလိုမွန္း နားလည္လိုက္ပါၿပီ ။ ဒါေပမယ့္ သူသိခ်င္တာတခုေၾကာင့္ ေခၚေနေသးတယ္
“ ေဟ့လူ ေဟ့လူ
”
လိုက္သြားလို႔မရတာေၾကာင့္ တစ္ေၿဖးေၿဖးေ၀းသြားေတာ့မယ္ဆိုတာ သစ္ပင္ၾကီးသိေနတယ္
“ ေဟ့လူ..ခင္ဗ်ား…ခင္ဗ်ားနာမည္ေလးေၿပာခဲ့ပါ ……ေဟ့လူ
”
လူငယ္ကၾကားရသလို လွည့္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ၾကားရသေလာက္အသံနဲ႔
လွမ္းေၿပာတယ္ ။ တိုးသလား က်ယ္သလား သစ္ပင္မသိ
။ သစ္ပင္ၾကီး ၿပတ္ၿပတ္သားသားၾကားလိုက္ရတယ္ ………….
လူငယ္ကေတာ့ ေ၀း……ေ၀းသြားၿပီ……။
ဒီလိုနဲ႔ ပဲ………………….
……………………………………………..
ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္၌ ဘာမွမထူးဆန္းေတာ့သလို
လူေတြနဲ႔ စည္ကားလာတယ္
။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို
ရင္ဖြင့္ၿပီးစီစစ္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတယ့္ သစ္ပင္ၾကီးရဲ့ အၿဖစ္ကလဲ မထူးဆန္း ။ ထူးဆန္းသည္က
သစ္ပင္ၾကီးက ဘယ္သူမွမၾကားေအာင္
တစ္စံုတစ္ခုကို ရြတ္ဆိုေနတယ္
။ တကယ္တီးတိုးဆိုမွ
တီးတိုးေလး…
ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီကစကားႏွင့္ ဆင္တူေနတယ္
“”…ကၽြန္ေတာ္နာမည္ ပံုၿပင္ပါ…””
ထိုသို႔……..ထိုသို႔….ပါ..ပဲ…..
သင္သည္ ဒီလိုသစ္ပင္ပါလား…………
တကယ္လို႔ သင္သည္
ဒီလိုသစ္ပင္မဟုတ္ခဲ့လွ်င္လည္း သင့္ထံသို႔ ပံုၿပင္ ေရာက္လာပါလိမ့္မည္ ။
ေနေကာင္းကင္နီ( ပံုၿပင္
)
No comments :
Post a Comment
တစံုတေယာက္....တခုခုရရွိသြားပါသည္......။