(၈)
တစ္ခါက ဖခင္တစ္ဦးသည္ အသက္ (၁၅.၁၆)ႏွစ္ ရွိေနျပီျဖစ္ေသာ သားကို ေယာက္်ားမပီသဟု ထင္ကာ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနသည္။ သားကိုေယာက္်ား ပီသေစလို၍ ဆရာတစ္ဦးထံတြင္ သြားေရာက္ အပ္ႏွံခဲ့သည္။ ဆရာက
“ခင္ဗ်ားသားကို က်ဳပ္ဆီမွာ အပ္ႏွံထားတဲ့ ၃လ အတြင္းမွာ သူ႔ကို ခင္ဗ်ား လံုး၀ လာမေတြ႔ရဘူး။ သူ႔ကို ၃လ အတြင္းေယာက္်ား ပီသေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ေလ့က်င့္ေပးမယ္” ဟုေျပာခဲ့သည္။
၃လ လြန္ေသာအခါ ဆရာက ကရာေတးျပိဳင္ပဲြ တစ္ခု က်င္းပေပးျပီး ဖခင္ျဖစ္သူအား လာေရာက္ ၾကည့္ရွုေစခဲ့သည္။
သားႏွင့္အတူ ယွဥ္ျပိဳင္သူမွာ နည္းျပဆရာျဖစ္ျပီး ဆရာက စတင္ တိုက္ခိုက္သည္ႏွင့္ သားမွာ တဘိုင္းဘိုင္း လဲက်ေနေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္သူသည္ လဲက်ရမွာ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထျပီး ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္ရန္ အသင့္အေနအထားကို ျပင္ထားလိုက္သည္။ သို႔ႏွင့္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လဲက်လိုက္ ျပန္ထလိုက္ႏွင့္ သားျဖစ္သူကို ေတြ႔ေသာအခါ ဆရာက ဖခင္အား...
“ခင္ဗ်ားသား ေယာက္်ားပီသဖို႔ လိုေသးလား” ဟု ေမးလိုက္သည္။
ဖခင္က “အရမ္းရွက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ျမင္တဲ့ သူ႔ရဲ႔ ၃လအတြင္း ေလ့က်င့္မႈ ရလဒ္ေတြက တျခားလူ ထိုးလိုက္တိုင္း လဲက်သြားတာပဲ”
“ျပိဳင္ပဲြတခုရဲ႔ အႏိုင္နဲ႔အရွံဳးကိုပဲ ခင္ဗ်ားျမင္တာ ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းနည္း တယ္ဗ်ာ။
ခင္ဗ်ားသား လဲက်ျပီး ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထလာတဲ့ အင္းအားနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကို ခင္ဗ်ားမျမင္ခဲ့ဘူး။ ဒါမွ ေယာက္်ား တကယ္ပီသတယ္လို႔ ေခၚတာပါ”
ျပန္ထလာတဲ့ အေရအတြက္ဟာ လဲက်သြားတဲ့ အေရအတြက္ထက္
တစ္ၾကိမ္ပိုခဲ့ရင္ ေအာင္ျမင္ျပီ။
(၉)
တစ္ခါက လူတစ္ဦးသည္ အိပ္မက္ထဲတြင္ အိမ္ၾကီးတစ္အိမ္သို႔ ေရာက္လာသည္ဟု မက္ေလသည္။ အိမ္ၾကီး၏ ပထမထပ္တြင္ စားပဲြရွည္တစ္လံုးရွိျပီး စားပဲြေပၚတြင္ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား တည္ခင္းထားသည္။ စားပဲြ ပတ္ပတ္လည္တြင္
လူမ်ား ထိုင္ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ စားပဲြေပၚရွိစားစရာမ်ားအား ယူမစားၾကေပ။ အေၾကာင္းမွာ
ထိုလူတုိ႔၏ တစ္ေတာင္ဆစ္မ်ားသည္ ေကြး၍မရေအာင္ က်ိန္စာသင့္ ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္မ်ားကို ျမင္သာျမင္ျပီး မစားရ၍ စိတ္ပ်က္ကာ ထိုင္ေနၾကေသာ သူမ်ားျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ဒုတိယထပ္တြင္မႈ ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္သံမ်ား၊ ရယ္သံမ်ားျဖင့္ စည္ကား ေနသည္ကို သူၾကားလိုက္မိသည္။
ဒုတိယထပ္သို႔ သူ တက္ၾကည့္ေသာအခါ ပထမထပ္နည္းတူ လူမ်ားက တစ္ေတာင္ဆစ္ ေကြးလို႔ မရၾကေပ။ သို႔ေသာ္
အစားအစာမ်ားကို သူတို႔ ျမိန္ယုက္စြာ စားေနၾကသည္။ အေၾကာင္းမွာ ေကြးမရေသာလက္ျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနေသာသူကို တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္စီ ခြံ႔ေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ကိုင္းကြ်န္းမွီ ကြ်န္းကိုင္းမွီ ဟုေသာ စကားအတိုင္း လူတိုင္းသည္ ပတ္၀န္းက်င္ကို မမွီခိုဘဲ
တစ္ဦးတည္း ထီးထီးရပ္တည္၍မရပါ။
ကူညီမည့္လက္ကို သင္က အရင္ဆန္႔ထုတ္လွ်င္ သင့္ပတ္ပတ္လည္တြင္
သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေပါမ်ားလာမည္ကို သတိျပဳမိလိမ့္မည္။
ဘ၀ဆိုေသာ လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းရာတြင္ စိတ္တူကိုယ္တူ ကူညီေဖးမမည့္
သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ လိုအပ္လွသည္။
(၁၀)
တစ္ခါက လူတစ္ဦးသည္ ဘူတာတစ္ခုေရွ႔ အျဖတ္တြင္ ခ်ဳိခ်ဥ္၊ သၾကားလံုးမ်ားေရာင္းေနေသာ ကိုယ္လက္ မသန္စြမ္းေသာ ပ်ံက်ေစ်းသည္ တစ္ဦးကို ေတြ႔ေလသည္။ သူသည္ ထိုလူအား ရာတန္တစ္ရြက္ ခ်ေပးျပီး ျဖတ္ေက်ာ္သြားသည္။
သုိ႔ေသာ္ တစ္ေနရာ အေရာက္တြင္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္လာျပီး
“ေဆာရီးဗ်ာ.ခင္ဗ်ားက စီးပြားေရးသမား တစ္ေယာက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္က သူေတာင္းစားထင္လို႔ဗ်ာ ေတာင္းပန္ပါတယ္”
ဟု အားနာစြာ ဆိုသည္။ သို႔ႏွင့္အခ်ိန္မ်ား ကုန္လြန္ျပီး တစ္ေန႔တြင္ သူသည္ ထိုဘူတာသို႔ ေရာက္သြားျပန္သည္။ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ သူေဌးက သူအားျပံဳးျပျပီး လက္ျပ ႏုတ္ဆက္ေလသည္။
“ခင္ဗ်ားကို ထပ္တစ္ေခါက္ ျပန္ေတြ႔ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္း ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္” မသန္စြမ္းေသာသူက ဆိုသည္။
“ကြ်န္ေတာ္ကို စီးပြားေရးသမား တစ္ေယာက္အျဖင့္ သတ္မွတ္ခဲ့တာ ခင္ဗ်ားဟာ ပထမဦးဆံုးပါ။
ၾကည့္..အခုဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့ျပီ”
လူတစ္ဦးကို အကဲခတ္ရာတြင္ မိမိၾကည့္ေသာ ရွုေထာင့္ကိုလိုက္၍
ထိုလူ၏ ပံုသ႑ာန္မွာ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကဲြျပားႏိုင္သည္။တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ေလးစားစိတ္၊ ေမတၲာစိတ္မ်ား ထားလွ်င္ေနာက္ဆက္တဲြ၏ ရလဒ္မွာ ေကာင္းက်ဳိးမ်ားပင္ျဖစ္နိုင္သည္။
(၁၁)
တစ္ခါက ဆရာတစ္ဦးသည္ စာရြက္ျဖဴေပၚတြင္ အမဲစက္ တစ္စက္ခ်ျပီး ေက်ာင္းသားမ်ားအား ဘာျမင္ၾကသလဲ ဟုေမးသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားက “အမဲစက္ကိုျမင္တယ္ ဆရာ” ဟု ျပန္ေျဖၾကသည္။ ဆရာက ထပ္ေမးေသာ္လည္း အေျဖမွာ အမဲစက္သာျဖစ္သည္။
ဆရာက တအံတၾသျဖင့္ “အျဖဴထည္ၾကီး တစ္ခုလံုးကို မျမင္ၾကဘဲ ဘာလို႔ ဒီအမဲစက္ကိုမွ ျမင္ၾကရသလဲ” ဟုေျပာသည္။
လူတိုင္းတြင္ အားနည္းခ်က္ ကိုယ္စီ ရွိၾကသည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ခါတရံ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ သူတစ္ပါး၏ အားနည္ခ်က္ (အမဲစက္)ကိုသာ ျမင္ျပီး
သူတို႔၏ နဂိုရွိရင္း အားသာခ်က္(အျဖဴထည္) မ်ားကို လွ်စ္လွ်ဴရွုမိတတ္ၾကသည္။
(၁၂)
ရြာတစ္ရြာတြင္ တန္ခိုးၾကီးေသာ ဘုရားတစ္ဆူရွိသည္။ ဆုေတာင္းတိုင္းျပည့္သည္ဟုဆို၏။ တစ္ခါက ေျခတစ္ဘက္က်ဳိးေနေသာ လူတစ္ဦးသည္ ထိုရြာသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ရြာသားမ်ားက“သနားစရာပါလား ေျခေထာက္တစ္ဘက္ျပန္ရဖို႔ လာဆုေတာင္းတယ္ ထင္တယ္”ဟု တီးတိုး ေ၀ဖန္ၾကသည္။ ထိုလူၾကားေသာ္ “ဘုရားမွာေနာက္ထပ္ေျခအသစ္ရဖို႔
ကြ်န္ေတာ္ လာဆုေတာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျခေထာက္တစ္ဘက္ မရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းဘ၀ကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမလဲဆိုတာ ကူညီလမ္း ညႊန္နိုင္ဖို႔ လာဆုေတာင္းတာပါ”
ျဖစ္ပ်က္တတ္ေသာ ေလာကဓံတရားကို လက္ခံတတ္ရန္ျဖစ္သည္။
ဆံုးရွံုးသြားေသာအရာကို မေတာင့္တေနဘဲ ရွိတာေလးႏွင့္ သင့္တင့္ေနတတ္ရန္ျဖစ္သည္။
(၁၃)
(၁၇)ရာစုက ျဖစ္သည္။ ဒိန္းမတ္ႏွင့္ ဆြီဒင္တို႔ စစ္ျဖစ္ၾကရာ ထိုစစ္ပဲြတြင္ ဒိန္းမတ္နိုင္ေလသည္။ စစ္ပဲြျပီးဆံုးေသာ္ အနားယူခ်ိန္တြင္ ဒိန္းမတ္စစ္သည္ တစ္ဦးက ေရဘူးကိုထုတ္ျပီး ေရေသာက္ရန္လုပ္ေနစဥ္ ရုတ္တရက္ ညည္းညဴသံတစ္ခုကို
ၾကားေလသည္။ သြားေရာက္ ၾကည့္ရွဴေသာ္ ဒဏ္ရာရထားေသာ ဆီြဒင္စစ္သည္တစ္ဦးျဖစ္ျပီး သူ၏ေရဘူးကိုသာ အငမ္းမရ ၾကည့္ေနေလသည္။ ထိုအခါ ဒိန္းမတ္စစ္သည္က ေရဘူးကိုဖြင့္ျပီး ေရတိုက္ရန္အနားသို႔ အကပ္တြင္ ဆီြဒင္စစ္သည္က ဓားထုတ္ျပီး အလစ္တြင္ လုပ္ၾကံေလသည္။ အေရွာင္ျမန္၍သာ သက္သာရာ ရေတာ့သည္။
“ေအာ္ မင္းက ငါ့ကိုလုပ္ၾကံခ်င္ေနတာကိုး... အစက ေရတစ္ဘူးလံုး ေပးမလို႔ပဲ အခုေတာ့ တစ္၀က္ပဲ ခ်န္ေပးခဲ့မယ္” ဟု
ဆိုေလသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ဘုရားမင္းျမတ္က သိေသာ္ ထိုသူအား ဘာေၾကာင့္ ရန္သူစစ္သည္အား မသတ္ဘဲေရဘူးတစ္၀က္ေပးကာ ထားခဲ့ရသလဲဟု ေခၚယူေမးျမန္းေလသည္။ ထိုအခါ စစ္သည္က “ဒဏ္ရာရထားေသာ သူကိုအကြ်ႏု္ပ္ မသတ္လိုပါ” ဟု ျပန္ေျဖေလသည္။
ေကြ်းေသာလက္ကို ျပန္ကိုက္ေသာ၊ ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းဇြတ္ေသာ ထိုသူမ်ားကို
ခြင့္လြတ္နိုင္ျခင္းသည္ အမြန္ျမတ္ဆံုးေသာ ခြင့္လြတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ူသူငယ္ခ်င္းမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ...။
No comments :
Post a Comment
တစံုတေယာက္....တခုခုရရွိသြားပါသည္......။