>>> ေထရ၀ါဒ ၏ အတြင္းရန္မ်ား <<<
ျမန္မာႏုိ္င္ငံသည္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ကုိ လက္ခံယံုၾကည္ေနေသာ ႏုိင္ငံ ျဖစ္သည္။ ေထရ၀ါဒ တရားေတာ္သည္ လူသားတုိ႔အတြက္ ရသင့္ ရထုိက္ေသာ လက္ေတြ႕ေဒသနာတုိ႔ကုိ ေဖာ္ျပသည္။ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ၊ မရႏုိင္ေသာ စိတ္ကူးယဥ္ အယူအဆတုိ႔ကုိ မေဖာ္ျပ ေပ။ ဗုဒၶဘုရားကလည္း စိတ္ကူးယဥ္တရားသေဘာကုိ ေဟာၾကားျခင္း မရွိေပ။
ျမန္မာတုိ႔သည္ ဗုဒၶေဒသနာ၌ မပါရွိေသာ စိတ္ကူးယဥ္ အေတြးျဖင့္ ၾကံဆျပဳလုပ္ထား ေသာ စာေပတုိ႔ကုိလည္း ဖတ္႐ႈခ့ဲၾကသည္။ လက္ခံ ယုံၾကည္သူတုိ႔လည္း ရွိသည္။ ထုိစာေပမ်ား မွာလည္း အမ်ားအားျဖင့္ အိႏိၵယမွပင္ သယ္ေဆာင္လာခဲ့ၾကသည္။
ျမန္မာတုိ႔သည္ ေခတ္ဦးပုိင္းကပင္ အိႏိၵယႏုိင္ငံႏွင့္ ဆက္သြယ္မိခဲ့ၾကသည္။ အိႏိၵယတုိ႔ အထံမွ နည္းပညာမ်ားစြာကုိ ရယူခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာမင္းစဥ္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ အိႏိၵယႏွင့္ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ခဲ့ၾက။ အိႏိၵယ ယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ကုိ ျမန္မာမႈ ျပဳေနခဲ့ၾကသည္။
{ * ဘုိးေတာ္ ဗဒုံမင္းလက္ထက္တြင္ အိႏိၵယသုိ႔ လူလႊတ္၍ ျမန္မာျပည္၌ မရွိေသးေသာ စာေပတုိ႔ကုိ သယ္ေဆာင္ေစခဲ့၏။ ရရွိလာေသာ စာေပတုိ႔ကုိ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ျပန္ဆုိေစခဲ့သည္။ ဤသုိ႔ေသာ နည္းမ်ားျဖင့္ အႏိၵယက်င့္၀တ္မ်ား၊ အတတ္မ်ား၊ ယုံၾကည္မႈမ်ားသည္ ျမန္မာတုိ႔ထံ ကူးစက္ခဲ့ၾကသည္။ * }
ေရွးေခတ္က ျမန္မာတုိ႔သည္ အိႏိၵယက စာ မွန္တာေတြခ်ည္း ဟု သေဘာထားကာ လက္ခံခဲ့ၾကသည္။ အိႏိၵယက စိတ္ကူးယဥ္ ယုံၾကည္မႈမ်ားကုိ ေလာကီအယူ ဟုဆုိကာ က႑ ခြဲ၍ ယုံၾကည္ၾကသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ အိႏိၵယက သယ္ေဆာင္လာေသာ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း ယုံၾကည္မႈ အေပါင္းမွာလည္း ေထာင္ေသာင္းမက ရွိေလသည္။
ဂႏၶာရီအတတ္ ယုံၾကည္မႈ
အိႏိၵယကလာေသာ ယုံၾကည္မႈမ်ားထဲတြင္ ထူးျခားဆန္းၾကယ္သည့္ ဘ၀မ်ိဳးကုိ ေမွ်ာ္လင့္ ရာမွ ေပၚေပါက္လာေသာ ဂႏၶာရီလမ္းေခၚ ယုံၾကည္မႈလည္း ပါ၀င္ေပသည္။
ဂႏၶာရီအတတ္ ဆုိသည္မွာ အိႏိၵယႏုိင္ငံ ဂႏၶာရတုိင္းမွ ေပၚေပါက္လာေသာ အတတ္ကုိ ဆုိလုိသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဂႏၶာရမည္ေသာ ရေသ့သည္ ျပဳစီရင္ထားေသာ အတတ္ကုိ ဆုိ ေပသည္။ ဂႏၶာရီလမ္းေၾကာင္းတြင္ -
- စူဠဂႏၶာရီလမ္္း ၊
- မဟာဂႏၶာရီလမ္း ဟူ၍ ခြဲျခားထား၏။
စူဠဂႏၶာရီလမ္းဆုိသည္မွာ ဖုတ္ႀကီး ၄၀၊ ကေ၀ ၉၉၊ ကုမၻဏ္၊ ယကၡ၊ ဂႏၶဗၺ စေသာ နတ္တုိ႔ကုိ အစြဲျပဳ၍ စီရင္ထားေသာ အင္း အုိင္ မႏၲန္ ခလွည့္ လက္ဖြဲ႕စသည္တုိ႔ကုိ တတ္ကြၽမ္းသူ ေမွာ္ဆရာ၊ ပေယာဂဆရာ၊ ေအာက္လမ္းဆရာ စသည္တုိ႔ကုိ ေခၚသည္။
မဟာဂႏၶာရီလမ္း ဆုိသည္မွာ သူရႆတီမယ္ေတာ္မွ စ၍ ေဒ၀ီ ၂၁-ပါး၊ နတ္မင္းႀကီး ၅-ပါး၊ ေလာကပါလနတ္မ်ိဳး ၄-ပါး၊ ဘုိးေတာ္သိၾကားမွ စ၍ အထက္နတ္မ်ားျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ရ ေသာ အတတ္ကုိ ဆုိလုိသည္။ လက္ယာတႏၲရဂုိဏ္းႏွင့္ သေဘာတူသည္။
ဂႏၶာရီလမ္း၏ အဓိကလုိအပ္ခ်က္မွာ ၀ိဇၨာျဖစ္ေေရးပင္ ျဖစ္သည္။ ၀ိဇၨာဘ၀သုိ႔
ေရာက္လွ်င္ သိဒိၶတန္ခုိး အမ်ိဳးမ်ိဳး ၿပီးစီးသည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။ ယင္းတုိ႔၏ စာေပမ်ား၌ သိဒိၶ ၁၀-မ်ိဳးကုိ ျပဆုိထားသည္။
(၁) စိႏၲာမယိဒိၶ = စိတ္ၾကံရာ ျဖစ္ေစႏုိင္ျခင္း ၊
(၂) ဥဒကသိဒိၶ = ေရျပင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ျခင္း ၊
(၃) ပထ၀ီသိဒိၶ = ေျမကုိလွ်ိဳးႏုိင္ျခင္း၊ ေျမေၾကာ ႐ႈံ႕ႏုိင္ျခင္း ၊
(၄) ဓနသိဒိၶ = ေရႊ ေငြ ရတနာ လုိရာရႏုိင္ျခင္း ၊
(၅) အာယုသိဒိၶ = အသက္ရွည္၍ အရြယ္ႏုပ်ိဳစြာ ေနႏုိင္ျခင္း ၊
(၆) အာကာသသိဒိၶ = ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ သြားလာႏုိင္ျခင္း ၊
(၇) အာေရာဂ်သိဒိၶ = အနာေရာဂါ ကင္းျခင္း ၊
(၈) ကာယသိဒိၶ = ဓား လွံ ေသနတ္ မထိႏုိင္ျခင္း ၊
(၉) ပိယသိဒိၶ = သတၱ၀ါအားလုံးတုိ႔က ခ်စ္ခင္ျခင္း ၊
(၁၀) ဣဒိၶသိဒိၶ = တန္ခုိးျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖန္ဆင္းႏုိင္ျခင္း ၊
ေဖာ္ျပပါ သိဒိၶဆုိသည္မ်ားမွာ လူသားတုိ႔အတြက္ ထူျခားလွေသာ မက္လုံးမ်ား ျဖစ္ရာ ၀ိဇၨာဘ၀ ရရွိေရးကုိ ရမၼက္ႀကီးစြာ ေမွ်ာ္လင့္ၾကကုန္၏။ ေမွ်ာ္လင့္သည့္အတုိင္း ၀ိဇၨာျဖစ္ေရး လမ္းစဥ္ကုိ ရွာေဖြက်င့္သုံးၾကသည္။ ၀ိဇၨာျဖစ္ေရးလမ္းးစဥ္ကုိ ယင္းတုိ႔၏ စာေပမ်ား၌ ေတြ႔ရွိရ၏။
၀ိဇၨာျဖစ္သူတုိ႔မွာ ေအာက္ပါ ၄-မ်ိဳးကုိ က်င့္သုံး၍ ရရွိၾကသည္ဆုိ၏။
(၁) ျပဒါး၀ိဇၨာ = ျပဒါးရွင္လုံးျဖင့္ စီရင္သူ ၊
(၂) ေဆး၀ိဇၨာ = ေဆးျဖင့္ သိဒိၶၿပီးသူ ၊
(၃) သံ၀ိဇၨာ = သံေသလုံးျဖင့္ စီရင္သူ ၊
(၄) အင္း၀ိဇၨာ = အင္း မႏၲန္စသည္ျဖင့္ သိဒိၶၿပီးသူ ၊
ေဖာ္ျပပါ ၄-မ်ိဳးကုိ ၀ိဇၨာ ၄-မ်ိဳးဟု ေခၚၾကသည္။ ၀ိဇၨာကုိ ျမန္မာတုိ႔က ေဇာ္ဂ်ီဟုလည္း ေခၚ၏။ ေဇာ္ဂ်ီ၏ မူလပုဒ္မွာ ေယာဂီျဖစ္သည္။ ေယာဂီကုိ ေဂ်ာဂ်ီ၊ ေဇာ္ဂ်ီဟူ၍ ေျပာင္း လဲေခၚဆုိလာၾကသည္။
ေဇာ္ဂ်ီသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတုိ႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးေနေသာ ပုဂိၢဳလ္ျဖစ္သည္။ နီညိဳေရာင္ အထည္စကုိ ပန္ခ်ာပီ ကုလား၀တ္စုံသဏၭာန္ ခ်ဳပ္၍ ၀တ္ဆင္ၿပီးလွ်င္ ေဆးေတာင္ေ၀ွးေခၚ တုတ္ ေခ်ာင္းကုိ ကုိင္ေဆာင္ထားသည့္ ေဇာ္ဂ်ီပုံမ်ားကုိ ျမန္မာျပည္ အႏွံ႔အျပား၌ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ေလသည္။ ထုိပုဂိၢဳလ္မ်ိဳးကုိ ထြက္ရပ္ေပါက္ပုဂိၢဳလ္ဟုလည္း ေခၚၾကျပန္သည္။ ထြက္ရပ္ေပါက္ ပုဂိၢဳလ္တုိ႔မွာ အေသထြက္ပုဂိၢဳလ္၊ အရွင္ထြက္ပုဂိၢဳလ္ဟု၂-မ်ိဳး ရွိသည္။
အေသထြက္ပုဂိၢဳလ္မွာ ေသလြန္ၿပီးေနာက္ ထြက္ရပ္ေပါက္သြားသည္ဟု ယုံၾကည္ၾက သည္။ အရွင္ထြက္ပုဂိၢလ္မွာ အသက္မေသဘဲ လူမျမင္ရေသာ ခႏၶာကုိယ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသက္ရွင္လ်က္ တရာဓမၼကုိ က်င့္ၾကံေနသည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ထြက္ရပ္ေပါက္ပုဂိၢဳလ္ လုပ္သြားေသာ သူတုိ႔ရွိသည္။ ထုိပုဂိၢဳလ္မ်ားသည္ အရွင္ထြက္သည္ဟုကား မၾကားဖူးေပ။ အားလုံးမွာမူ အမ်ားနည္းတူ ေသဆုံးၾကရေလသည္။
ဤကဲ့သုိ႔ ၀ိဇၨာဘ၀၊ ေဇာ္ဂ်ီဘ၀၊ သိဒိၶရွင္ထြက္ရပ္ေပါက္ဘ၀ စသည္တုိ႔မွာ လူ႕ေလာက ၌ တကယ္တမ္း ျဖစ္ႏုိင္ေသာ ဘ၀မ်ိဳး မဟုတ္ေပ။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ စိတ္ကူးဥာဏ္ျဖင့္ ၾကံဆထားေသာ ဘ၀မ်ိဳးသာ ျဖစ္သည္။ ဤစိတ္ကူးယဥ္ ဘ၀မ်ဳိးကုိ ရလိမ့္ႏုိးျဖင့္ ေမွ်ာ္ကုိး၍ လုပ္ကုိင္ေနသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေနသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ထုိပုဂိၢဳလ္မ်ားသည္ အိမ္မက္ထဲက ရတနာထုပ္ကုိ လုိက္လံရွာေဖြေနသူမ်ား ျဖစ္ေပသည္။
ေဗဒင္ ယုံၾကည္မႈ
ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ေရာေႏွာေသာ ယုံၾကည္မႈမ်ားထဲတြင္ ေဗဒင္ယုံၾကည္မႈလည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္သည္။ ေဗဒင္ယုံၾကည္မႈသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းသုိ႔ သေရေခတၱရာေခတ္ကပင္ ေရာက္ရွိေနၿပီ။ ဤေဗဒင္က်မ္းမ်ားကုိ အိႏိၵယတုိင္းသား ျဗဟၼဏဘာသာ၀င္ ပုဏၰားမ်ား သယ္ ေဆာင္လာရာမွ ျမန္မာတုိ႔ အေမြရၾကသည္။
ျမန္မာမင္းမ်ား လက္ထက္တြင္ ေဗဒင္လုိက္စားသူ ေပါမ်ားလွသည္။ ေဗဒင္လုိက္စားသူ မ်ားတြင္ ေထရ၀ါဒ ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း ပါ၀င္သည္။ ရဟန္းတုိ႔သည္ ေဗဒင္ေဟာ၍ မစားေသာ္လည္း ေဗဒင္အတတ္ကုိ ေလာကီေရးရာ သိမွတ္စရာ အတတ္တစ္ခု အေနျဖင့္ ေလ့လာလုိက္စားခဲ့ၾကသည္။
ဗုဒၶဘုရားက ေဗဒင္ေဟာျခင္းစေသာ အေဟာအေျပာအလုပ္မ်ိဳးကုိ မျပဳလုပ္ရန္ တားျမစ္ထားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ရဟန္းတုိ႔မွာ ၀ိနည္းေဒသနာေတာ္ကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ ေဗဒင္ေဟာကာ လာဘ္ရွာၾကသည္။ ဓမၼေစတီမင္းလက္ထက္တြင္ ေဗဒင္ဘုန္းႀကီးမ်ားကုိ သာသနာေတာ္၌ မထားရန္ အေရးယူေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖူးသည္။
ေဗဒင္က်မ္းမ်ားသည္ ဗုဒၶဘုရား မပြင့္မီ ဘီစီ ၁၅၀၀-ႏွင့္ ၁၀၀၀-ၾကားကပင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ က်မ္းမ်ားျဖစ္သည္။ အာရိယန္လူမ်ိဳးတုိ႔သည္ ဆရဆြတီျမစ္ညာေဒသ၌ ေနစဥ္က ျပဳစုထားေသာ က်မ္းမ်ားျဖစ္သည္။ မူလက ေဗဒင္က်မ္းအမ်ိဳးအစား ၃-ပုံ ရွိသည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ၄-ပုံ ျဖစ္လာသည္။ ေဗဒင္ ၄-ပုံမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္သည္။
(၁) ဣ႐ုေဗဒင္။ ။ ေနၾကတ္၊ လၾကတ္၊ နကၡတ္တာရာတုိ႔ကုိ ၾကည့္၍ ေဘးဥပဒ္အႏၲရာယ္
ျဖစ္တတ္ ပ်က္တတ္ပုံကုိ ျပေသာက်မ္း ၊
(၂) ယဇုေဗဒင္။ ။ မိမိတုိ႔အေပၚ၌ ေရာက္ဆဲ ေရာက္လတံၱ႕ေဘးရန္မ်ားမွ လြတ္ကင္း
ေပ်ာက္ေျပရန္ ၿဂိဳဟ္နကၡတ္တုိ႔ကုိ ပူေဇာ္ေသာနည္း၊ ယၾတာျပဳနည္းကုိ ျပဆုိရာက်မ္း၊
(၃) သာမေဗဒင္။ ။ ေန လတု္ိ႔ သြားရာ လမ္းကုိ ၁၂-ရာသီခြင္ျပဳ၍ မည္သည့္ရာသီခြင္၌
မည္သည့္ၿဂိဳဟ္ ရပ္တန္႔ေနသည္ကုိ ၾကည့္ၿပီးလွ်င္ အံသာ၊ လိတၱာ၊ ၾတင္း၊ န၀င္းစသည္
ျဖင့္ ေ၀ဖန္လ်က္ ေကာင္း မေကာင္းကုိ ေဟာရာက်မ္း ၊
(၄) အာထဗၺဏေဗဒင္။ ။ အာထဗၺရေသ့ စီရင္သျဖင့္ ထုိအမည္ကုိ ရရွိျခင္း ျဖစ္သည္။
မီးထြန္းျခင္း၊ မႏၲန္စုပ္ျခင္း စေသာ တစ္ပါးသူတုိ႔ ပ်က္စီးရန္ အစီအရင္ကုိ ျပဆု္ိရာက်မ္း၊
ေဗဒင္ ၃-ပုံကုိ အ႒ကရေသ့စေသာ ရေသ့ ၁၀-ဦးတုိ႔က ျပဳစီရင္ထားသည္ဟု ဗုဒၶပိဋကတ္ေတာ္ႏွင့္ ပါဠိအဘိဓာန္က်မ္းတုိ႔့၌ ေဖာ္ျပထား၏။ ရေသ့တုိ႔ စီရင္ထားေသာ ေဗဒင္ က်မ္းမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ေရွးေခတ္လူတုိ႔ ယုံၾကည္မႈကုိ အေျခခံ၍ ေရးသားထားေသာ စိတၱဇ ေ၀ဒနာ မွတ္တမ္းစာမ်ားသာလွ်င္ ျဖစ္ေပသည္။
ျမန္မာတုိ႔က ေလာကီက်မ္းဟု လက္ခံေနၾကေသာ အိႏိၵယက်မ္းမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ရေသ့တုိ႔ ေရးျပဳေသာ က်မ္းမ်ားျဖစ္သည္။ ၀ါက်ဆရာ၊ ၀ဂၢဆရာ၊ ဟရီတဆရာ၊ ဗ်ာသဆရာ စေသာ က်မ္းျပဳဆရာ ရေသ့မ်ားစြာတုိ႔ကုိ ေတြ႕ၾကရသည္။
ေနာက္ပုိင္းတြင္ ရေသ့တုိ႔ ေရးေသာ စိတၱဇက်မ္းစာမ်ားမွာ အလြန္မ်ားျပားလွေသာေၾကာင့္ နာမည္ကုိပင္ မေဖာ္ျပႏုိင္ေတာ့ေပ။ ရေသ့ ရွစ္ေသာင္း ဆရာေပါင္း တု္ိ႔၏ လက္ရာဟူ၍ လက္သည္မေဖာ္ဘဲ ထင္ရာျမင္ရာကုိ ေရးသားေနၾကေလေတာ့သည္။
ရေသ့တုိ႔လက္ရာ က်မ္းစာမ်ားအနက္ သဒၵါက်မ္း၊ ဆန္းက်မ္းစသည္တုိ႔မွာ အက်ိဳးျပဳက်မ္းစာမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ က်မ္းစာအမ်ားစုမွာမူ ရေသ့တုိ႔သည္ အလုပ္မရွိ၍ အလုပ္ရွာကာ ေလ့လာျပဳစုထားေသာ စာေပမ်ား ျဖစ္ေခ်သည္။
ဤသုိ႔ ဆုိလုိက္သျဖင့္ ရေသ့တုိ႔၏ က်မ္းစာမ်ားကုိ ေစာ္ကားသည္ဟူ၍ မမွတ္ယူသင့္ ေပ။ ရေသ့တုိ႔၏ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကုိ ေလ့လာေသာအခါ၌ ဤစကားကုိ သေဘာေပါက္လာေပလိိမ့္ မည္။ ဤျဖစ္စဥ္ကုိ အနည္းငယ္ ေလ့လာၾကည့္ရလိမ့္မည္။
ေရွးေခတ္ အိႏိၵယႏုိင္ငံ ဟိႏၵဴတုိ႔၏ ဓေလ့ထုံးစံမ်ားတြင္ အာရွရမ ေခၚ က်င့္၀တ္ က်င့္ထုံးလည္း တစ္ပါးအပါအ၀င္ ျဖစ္သည္။ အာရွရမဆုိသည္မွာ လူ႕ဘ၀တြင္ အရြယ္အလုိက္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္ပုိင္းကုိ ဆုိလုိသည္။ အရြယ္ကုိ ၄-ပုိင္း ခြဲျခားထားသည္။
(၁) ပထမအရြယ္ ။ ။ ပညာအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ရွာေဖြ ဆည္းပူးရမည္။
(၂) ဒုတိယအရြယ္။ ။ အိမ္ရာေထာင္၍ စီးပြားရွာေဖြ စုေဆာင္းရမည္။
(၃) တတိယအရြယ္။ ။ စီးပြားတုိ႔ကုိ သားသမီးတုိ႔အား လႊဲအပ္၍ မယားႏွင့္အတူ ေတာ
ထြက္ရမည္။ ( ဆံပင္ျဖဴျခင္း၊ အသားအေရ တြန္႔ျခင္း၊ ေျမးရေသာအခါကုိ ဆုိသည္။)
(၄) စတုတၳအရြယ္။ ။ မိမိႏွင့္ ပါလာေသာ မယားကုိပါ စြန္႔၍ ရေသ့ဘ၀ျဖင့္ တစ္ဦးတည္း
က်င့္ၾကံေနရမည္။
ေရွးေခတ္ အိႏိၵယဓေလ့အရ အရြယ္ႀကီးရင့္သူတုိ႔မွာ ရေသ့၀တ္၍ ေတာထဲ၌ တစ္ေယာက္တည္း ေနၾကရသည္။ နိပါတ္ေတာ္ ဇာတကမ်ားတြင္ ရေသ့မ်ားစြာ ပါရွိေနသည္မွာ ထုိဓေလ့မွ ေဖာ္ထုတ္ေပးေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ား ျဖစ္ေပေတာ႔သည္။
[ မိတ္ေဆြဟန္ေဆာင္သူ သည္ ( ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆုံးေသာ ရန္သူ) ၿဖစ္၏ ။]
( သလႅာဝတီ အြန္လိုင္းစြယ္စုံက်မ္း-မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္ )
မွ်ေ၀...
…အယူလြဲ ကင္းၾကပါေစ
ျမန္မာႏုိ္င္ငံသည္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ကုိ လက္ခံယံုၾကည္ေနေသာ ႏုိင္ငံ ျဖစ္သည္။ ေထရ၀ါဒ တရားေတာ္သည္ လူသားတုိ႔အတြက္ ရသင့္ ရထုိက္ေသာ လက္ေတြ႕ေဒသနာတုိ႔ကုိ ေဖာ္ျပသည္။ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ၊ မရႏုိင္ေသာ စိတ္ကူးယဥ္ အယူအဆတုိ႔ကုိ မေဖာ္ျပ ေပ။ ဗုဒၶဘုရားကလည္း စိတ္ကူးယဥ္တရားသေဘာကုိ ေဟာၾကားျခင္း မရွိေပ။
ျမန္မာတုိ႔သည္ ဗုဒၶေဒသနာ၌ မပါရွိေသာ စိတ္ကူးယဥ္ အေတြးျဖင့္ ၾကံဆျပဳလုပ္ထား ေသာ စာေပတုိ႔ကုိလည္း ဖတ္႐ႈခ့ဲၾကသည္။ လက္ခံ ယုံၾကည္သူတုိ႔လည္း ရွိသည္။ ထုိစာေပမ်ား မွာလည္း အမ်ားအားျဖင့္ အိႏိၵယမွပင္ သယ္ေဆာင္လာခဲ့ၾကသည္။
ျမန္မာတုိ႔သည္ ေခတ္ဦးပုိင္းကပင္ အိႏိၵယႏုိင္ငံႏွင့္ ဆက္သြယ္မိခဲ့ၾကသည္။ အိႏိၵယတုိ႔ အထံမွ နည္းပညာမ်ားစြာကုိ ရယူခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာမင္းစဥ္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ အိႏိၵယႏွင့္ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ခဲ့ၾက။ အိႏိၵယ ယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ကုိ ျမန္မာမႈ ျပဳေနခဲ့ၾကသည္။
{ * ဘုိးေတာ္ ဗဒုံမင္းလက္ထက္တြင္ အိႏိၵယသုိ႔ လူလႊတ္၍ ျမန္မာျပည္၌ မရွိေသးေသာ စာေပတုိ႔ကုိ သယ္ေဆာင္ေစခဲ့၏။ ရရွိလာေသာ စာေပတုိ႔ကုိ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ျပန္ဆုိေစခဲ့သည္။ ဤသုိ႔ေသာ နည္းမ်ားျဖင့္ အႏိၵယက်င့္၀တ္မ်ား၊ အတတ္မ်ား၊ ယုံၾကည္မႈမ်ားသည္ ျမန္မာတုိ႔ထံ ကူးစက္ခဲ့ၾကသည္။ * }
ေရွးေခတ္က ျမန္မာတုိ႔သည္ အိႏိၵယက စာ မွန္တာေတြခ်ည္း ဟု သေဘာထားကာ လက္ခံခဲ့ၾကသည္။ အိႏိၵယက စိတ္ကူးယဥ္ ယုံၾကည္မႈမ်ားကုိ ေလာကီအယူ ဟုဆုိကာ က႑ ခြဲ၍ ယုံၾကည္ၾကသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ အိႏိၵယက သယ္ေဆာင္လာေသာ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း ယုံၾကည္မႈ အေပါင္းမွာလည္း ေထာင္ေသာင္းမက ရွိေလသည္။
ဂႏၶာရီအတတ္ ယုံၾကည္မႈ
အိႏိၵယကလာေသာ ယုံၾကည္မႈမ်ားထဲတြင္ ထူးျခားဆန္းၾကယ္သည့္ ဘ၀မ်ိဳးကုိ ေမွ်ာ္လင့္ ရာမွ ေပၚေပါက္လာေသာ ဂႏၶာရီလမ္းေခၚ ယုံၾကည္မႈလည္း ပါ၀င္ေပသည္။
ဂႏၶာရီအတတ္ ဆုိသည္မွာ အိႏိၵယႏုိင္ငံ ဂႏၶာရတုိင္းမွ ေပၚေပါက္လာေသာ အတတ္ကုိ ဆုိလုိသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဂႏၶာရမည္ေသာ ရေသ့သည္ ျပဳစီရင္ထားေသာ အတတ္ကုိ ဆုိ ေပသည္။ ဂႏၶာရီလမ္းေၾကာင္းတြင္ -
- စူဠဂႏၶာရီလမ္္း ၊
- မဟာဂႏၶာရီလမ္း ဟူ၍ ခြဲျခားထား၏။
စူဠဂႏၶာရီလမ္းဆုိသည္မွာ ဖုတ္ႀကီး ၄၀၊ ကေ၀ ၉၉၊ ကုမၻဏ္၊ ယကၡ၊ ဂႏၶဗၺ စေသာ နတ္တုိ႔ကုိ အစြဲျပဳ၍ စီရင္ထားေသာ အင္း အုိင္ မႏၲန္ ခလွည့္ လက္ဖြဲ႕စသည္တုိ႔ကုိ တတ္ကြၽမ္းသူ ေမွာ္ဆရာ၊ ပေယာဂဆရာ၊ ေအာက္လမ္းဆရာ စသည္တုိ႔ကုိ ေခၚသည္။
မဟာဂႏၶာရီလမ္း ဆုိသည္မွာ သူရႆတီမယ္ေတာ္မွ စ၍ ေဒ၀ီ ၂၁-ပါး၊ နတ္မင္းႀကီး ၅-ပါး၊ ေလာကပါလနတ္မ်ိဳး ၄-ပါး၊ ဘုိးေတာ္သိၾကားမွ စ၍ အထက္နတ္မ်ားျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ရ ေသာ အတတ္ကုိ ဆုိလုိသည္။ လက္ယာတႏၲရဂုိဏ္းႏွင့္ သေဘာတူသည္။
ဂႏၶာရီလမ္း၏ အဓိကလုိအပ္ခ်က္မွာ ၀ိဇၨာျဖစ္ေေရးပင္ ျဖစ္သည္။ ၀ိဇၨာဘ၀သုိ႔
ေရာက္လွ်င္ သိဒိၶတန္ခုိး အမ်ိဳးမ်ိဳး ၿပီးစီးသည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။ ယင္းတုိ႔၏ စာေပမ်ား၌ သိဒိၶ ၁၀-မ်ိဳးကုိ ျပဆုိထားသည္။
(၁) စိႏၲာမယိဒိၶ = စိတ္ၾကံရာ ျဖစ္ေစႏုိင္ျခင္း ၊
(၂) ဥဒကသိဒိၶ = ေရျပင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ျခင္း ၊
(၃) ပထ၀ီသိဒိၶ = ေျမကုိလွ်ိဳးႏုိင္ျခင္း၊ ေျမေၾကာ ႐ႈံ႕ႏုိင္ျခင္း ၊
(၄) ဓနသိဒိၶ = ေရႊ ေငြ ရတနာ လုိရာရႏုိင္ျခင္း ၊
(၅) အာယုသိဒိၶ = အသက္ရွည္၍ အရြယ္ႏုပ်ိဳစြာ ေနႏုိင္ျခင္း ၊
(၆) အာကာသသိဒိၶ = ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ သြားလာႏုိင္ျခင္း ၊
(၇) အာေရာဂ်သိဒိၶ = အနာေရာဂါ ကင္းျခင္း ၊
(၈) ကာယသိဒိၶ = ဓား လွံ ေသနတ္ မထိႏုိင္ျခင္း ၊
(၉) ပိယသိဒိၶ = သတၱ၀ါအားလုံးတုိ႔က ခ်စ္ခင္ျခင္း ၊
(၁၀) ဣဒိၶသိဒိၶ = တန္ခုိးျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖန္ဆင္းႏုိင္ျခင္း ၊
ေဖာ္ျပပါ သိဒိၶဆုိသည္မ်ားမွာ လူသားတုိ႔အတြက္ ထူျခားလွေသာ မက္လုံးမ်ား ျဖစ္ရာ ၀ိဇၨာဘ၀ ရရွိေရးကုိ ရမၼက္ႀကီးစြာ ေမွ်ာ္လင့္ၾကကုန္၏။ ေမွ်ာ္လင့္သည့္အတုိင္း ၀ိဇၨာျဖစ္ေရး လမ္းစဥ္ကုိ ရွာေဖြက်င့္သုံးၾကသည္။ ၀ိဇၨာျဖစ္ေရးလမ္းးစဥ္ကုိ ယင္းတုိ႔၏ စာေပမ်ား၌ ေတြ႔ရွိရ၏။
၀ိဇၨာျဖစ္သူတုိ႔မွာ ေအာက္ပါ ၄-မ်ိဳးကုိ က်င့္သုံး၍ ရရွိၾကသည္ဆုိ၏။
(၁) ျပဒါး၀ိဇၨာ = ျပဒါးရွင္လုံးျဖင့္ စီရင္သူ ၊
(၂) ေဆး၀ိဇၨာ = ေဆးျဖင့္ သိဒိၶၿပီးသူ ၊
(၃) သံ၀ိဇၨာ = သံေသလုံးျဖင့္ စီရင္သူ ၊
(၄) အင္း၀ိဇၨာ = အင္း မႏၲန္စသည္ျဖင့္ သိဒိၶၿပီးသူ ၊
ေဖာ္ျပပါ ၄-မ်ိဳးကုိ ၀ိဇၨာ ၄-မ်ိဳးဟု ေခၚၾကသည္။ ၀ိဇၨာကုိ ျမန္မာတုိ႔က ေဇာ္ဂ်ီဟုလည္း ေခၚ၏။ ေဇာ္ဂ်ီ၏ မူလပုဒ္မွာ ေယာဂီျဖစ္သည္။ ေယာဂီကုိ ေဂ်ာဂ်ီ၊ ေဇာ္ဂ်ီဟူ၍ ေျပာင္း လဲေခၚဆုိလာၾကသည္။
ေဇာ္ဂ်ီသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတုိ႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးေနေသာ ပုဂိၢဳလ္ျဖစ္သည္။ နီညိဳေရာင္ အထည္စကုိ ပန္ခ်ာပီ ကုလား၀တ္စုံသဏၭာန္ ခ်ဳပ္၍ ၀တ္ဆင္ၿပီးလွ်င္ ေဆးေတာင္ေ၀ွးေခၚ တုတ္ ေခ်ာင္းကုိ ကုိင္ေဆာင္ထားသည့္ ေဇာ္ဂ်ီပုံမ်ားကုိ ျမန္မာျပည္ အႏွံ႔အျပား၌ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ေလသည္။ ထုိပုဂိၢဳလ္မ်ိဳးကုိ ထြက္ရပ္ေပါက္ပုဂိၢဳလ္ဟုလည္း ေခၚၾကျပန္သည္။ ထြက္ရပ္ေပါက္ ပုဂိၢဳလ္တုိ႔မွာ အေသထြက္ပုဂိၢဳလ္၊ အရွင္ထြက္ပုဂိၢဳလ္ဟု၂-မ်ိဳး ရွိသည္။
အေသထြက္ပုဂိၢဳလ္မွာ ေသလြန္ၿပီးေနာက္ ထြက္ရပ္ေပါက္သြားသည္ဟု ယုံၾကည္ၾက သည္။ အရွင္ထြက္ပုဂိၢလ္မွာ အသက္မေသဘဲ လူမျမင္ရေသာ ခႏၶာကုိယ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသက္ရွင္လ်က္ တရာဓမၼကုိ က်င့္ၾကံေနသည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ထြက္ရပ္ေပါက္ပုဂိၢဳလ္ လုပ္သြားေသာ သူတုိ႔ရွိသည္။ ထုိပုဂိၢဳလ္မ်ားသည္ အရွင္ထြက္သည္ဟုကား မၾကားဖူးေပ။ အားလုံးမွာမူ အမ်ားနည္းတူ ေသဆုံးၾကရေလသည္။
ဤကဲ့သုိ႔ ၀ိဇၨာဘ၀၊ ေဇာ္ဂ်ီဘ၀၊ သိဒိၶရွင္ထြက္ရပ္ေပါက္ဘ၀ စသည္တုိ႔မွာ လူ႕ေလာက ၌ တကယ္တမ္း ျဖစ္ႏုိင္ေသာ ဘ၀မ်ိဳး မဟုတ္ေပ။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ စိတ္ကူးဥာဏ္ျဖင့္ ၾကံဆထားေသာ ဘ၀မ်ိဳးသာ ျဖစ္သည္။ ဤစိတ္ကူးယဥ္ ဘ၀မ်ဳိးကုိ ရလိမ့္ႏုိးျဖင့္ ေမွ်ာ္ကုိး၍ လုပ္ကုိင္ေနသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေနသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ထုိပုဂိၢဳလ္မ်ားသည္ အိမ္မက္ထဲက ရတနာထုပ္ကုိ လုိက္လံရွာေဖြေနသူမ်ား ျဖစ္ေပသည္။
ေဗဒင္ ယုံၾကည္မႈ
ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ေရာေႏွာေသာ ယုံၾကည္မႈမ်ားထဲတြင္ ေဗဒင္ယုံၾကည္မႈလည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္သည္။ ေဗဒင္ယုံၾကည္မႈသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းသုိ႔ သေရေခတၱရာေခတ္ကပင္ ေရာက္ရွိေနၿပီ။ ဤေဗဒင္က်မ္းမ်ားကုိ အိႏိၵယတုိင္းသား ျဗဟၼဏဘာသာ၀င္ ပုဏၰားမ်ား သယ္ ေဆာင္လာရာမွ ျမန္မာတုိ႔ အေမြရၾကသည္။
ျမန္မာမင္းမ်ား လက္ထက္တြင္ ေဗဒင္လုိက္စားသူ ေပါမ်ားလွသည္။ ေဗဒင္လုိက္စားသူ မ်ားတြင္ ေထရ၀ါဒ ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း ပါ၀င္သည္။ ရဟန္းတုိ႔သည္ ေဗဒင္ေဟာ၍ မစားေသာ္လည္း ေဗဒင္အတတ္ကုိ ေလာကီေရးရာ သိမွတ္စရာ အတတ္တစ္ခု အေနျဖင့္ ေလ့လာလုိက္စားခဲ့ၾကသည္။
ဗုဒၶဘုရားက ေဗဒင္ေဟာျခင္းစေသာ အေဟာအေျပာအလုပ္မ်ိဳးကုိ မျပဳလုပ္ရန္ တားျမစ္ထားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ရဟန္းတုိ႔မွာ ၀ိနည္းေဒသနာေတာ္ကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ ေဗဒင္ေဟာကာ လာဘ္ရွာၾကသည္။ ဓမၼေစတီမင္းလက္ထက္တြင္ ေဗဒင္ဘုန္းႀကီးမ်ားကုိ သာသနာေတာ္၌ မထားရန္ အေရးယူေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖူးသည္။
ေဗဒင္က်မ္းမ်ားသည္ ဗုဒၶဘုရား မပြင့္မီ ဘီစီ ၁၅၀၀-ႏွင့္ ၁၀၀၀-ၾကားကပင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ က်မ္းမ်ားျဖစ္သည္။ အာရိယန္လူမ်ိဳးတုိ႔သည္ ဆရဆြတီျမစ္ညာေဒသ၌ ေနစဥ္က ျပဳစုထားေသာ က်မ္းမ်ားျဖစ္သည္။ မူလက ေဗဒင္က်မ္းအမ်ိဳးအစား ၃-ပုံ ရွိသည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ၄-ပုံ ျဖစ္လာသည္။ ေဗဒင္ ၄-ပုံမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္သည္။
(၁) ဣ႐ုေဗဒင္။ ။ ေနၾကတ္၊ လၾကတ္၊ နကၡတ္တာရာတုိ႔ကုိ ၾကည့္၍ ေဘးဥပဒ္အႏၲရာယ္
ျဖစ္တတ္ ပ်က္တတ္ပုံကုိ ျပေသာက်မ္း ၊
(၂) ယဇုေဗဒင္။ ။ မိမိတုိ႔အေပၚ၌ ေရာက္ဆဲ ေရာက္လတံၱ႕ေဘးရန္မ်ားမွ လြတ္ကင္း
ေပ်ာက္ေျပရန္ ၿဂိဳဟ္နကၡတ္တုိ႔ကုိ ပူေဇာ္ေသာနည္း၊ ယၾတာျပဳနည္းကုိ ျပဆုိရာက်မ္း၊
(၃) သာမေဗဒင္။ ။ ေန လတု္ိ႔ သြားရာ လမ္းကုိ ၁၂-ရာသီခြင္ျပဳ၍ မည္သည့္ရာသီခြင္၌
မည္သည့္ၿဂိဳဟ္ ရပ္တန္႔ေနသည္ကုိ ၾကည့္ၿပီးလွ်င္ အံသာ၊ လိတၱာ၊ ၾတင္း၊ န၀င္းစသည္
ျဖင့္ ေ၀ဖန္လ်က္ ေကာင္း မေကာင္းကုိ ေဟာရာက်မ္း ၊
(၄) အာထဗၺဏေဗဒင္။ ။ အာထဗၺရေသ့ စီရင္သျဖင့္ ထုိအမည္ကုိ ရရွိျခင္း ျဖစ္သည္။
မီးထြန္းျခင္း၊ မႏၲန္စုပ္ျခင္း စေသာ တစ္ပါးသူတုိ႔ ပ်က္စီးရန္ အစီအရင္ကုိ ျပဆု္ိရာက်မ္း၊
ေဗဒင္ ၃-ပုံကုိ အ႒ကရေသ့စေသာ ရေသ့ ၁၀-ဦးတုိ႔က ျပဳစီရင္ထားသည္ဟု ဗုဒၶပိဋကတ္ေတာ္ႏွင့္ ပါဠိအဘိဓာန္က်မ္းတုိ႔့၌ ေဖာ္ျပထား၏။ ရေသ့တုိ႔ စီရင္ထားေသာ ေဗဒင္ က်မ္းမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ေရွးေခတ္လူတုိ႔ ယုံၾကည္မႈကုိ အေျခခံ၍ ေရးသားထားေသာ စိတၱဇ ေ၀ဒနာ မွတ္တမ္းစာမ်ားသာလွ်င္ ျဖစ္ေပသည္။
ျမန္မာတုိ႔က ေလာကီက်မ္းဟု လက္ခံေနၾကေသာ အိႏိၵယက်မ္းမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ရေသ့တုိ႔ ေရးျပဳေသာ က်မ္းမ်ားျဖစ္သည္။ ၀ါက်ဆရာ၊ ၀ဂၢဆရာ၊ ဟရီတဆရာ၊ ဗ်ာသဆရာ စေသာ က်မ္းျပဳဆရာ ရေသ့မ်ားစြာတုိ႔ကုိ ေတြ႕ၾကရသည္။
ေနာက္ပုိင္းတြင္ ရေသ့တုိ႔ ေရးေသာ စိတၱဇက်မ္းစာမ်ားမွာ အလြန္မ်ားျပားလွေသာေၾကာင့္ နာမည္ကုိပင္ မေဖာ္ျပႏုိင္ေတာ့ေပ။ ရေသ့ ရွစ္ေသာင္း ဆရာေပါင္း တု္ိ႔၏ လက္ရာဟူ၍ လက္သည္မေဖာ္ဘဲ ထင္ရာျမင္ရာကုိ ေရးသားေနၾကေလေတာ့သည္။
ရေသ့တုိ႔လက္ရာ က်မ္းစာမ်ားအနက္ သဒၵါက်မ္း၊ ဆန္းက်မ္းစသည္တုိ႔မွာ အက်ိဳးျပဳက်မ္းစာမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ က်မ္းစာအမ်ားစုမွာမူ ရေသ့တုိ႔သည္ အလုပ္မရွိ၍ အလုပ္ရွာကာ ေလ့လာျပဳစုထားေသာ စာေပမ်ား ျဖစ္ေခ်သည္။
ဤသုိ႔ ဆုိလုိက္သျဖင့္ ရေသ့တုိ႔၏ က်မ္းစာမ်ားကုိ ေစာ္ကားသည္ဟူ၍ မမွတ္ယူသင့္ ေပ။ ရေသ့တုိ႔၏ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကုိ ေလ့လာေသာအခါ၌ ဤစကားကုိ သေဘာေပါက္လာေပလိိမ့္ မည္။ ဤျဖစ္စဥ္ကုိ အနည္းငယ္ ေလ့လာၾကည့္ရလိမ့္မည္။
ေရွးေခတ္ အိႏိၵယႏုိင္ငံ ဟိႏၵဴတုိ႔၏ ဓေလ့ထုံးစံမ်ားတြင္ အာရွရမ ေခၚ က်င့္၀တ္ က်င့္ထုံးလည္း တစ္ပါးအပါအ၀င္ ျဖစ္သည္။ အာရွရမဆုိသည္မွာ လူ႕ဘ၀တြင္ အရြယ္အလုိက္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္ပုိင္းကုိ ဆုိလုိသည္။ အရြယ္ကုိ ၄-ပုိင္း ခြဲျခားထားသည္။
(၁) ပထမအရြယ္ ။ ။ ပညာအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ရွာေဖြ ဆည္းပူးရမည္။
(၂) ဒုတိယအရြယ္။ ။ အိမ္ရာေထာင္၍ စီးပြားရွာေဖြ စုေဆာင္းရမည္။
(၃) တတိယအရြယ္။ ။ စီးပြားတုိ႔ကုိ သားသမီးတုိ႔အား လႊဲအပ္၍ မယားႏွင့္အတူ ေတာ
ထြက္ရမည္။ ( ဆံပင္ျဖဴျခင္း၊ အသားအေရ တြန္႔ျခင္း၊ ေျမးရေသာအခါကုိ ဆုိသည္။)
(၄) စတုတၳအရြယ္။ ။ မိမိႏွင့္ ပါလာေသာ မယားကုိပါ စြန္႔၍ ရေသ့ဘ၀ျဖင့္ တစ္ဦးတည္း
က်င့္ၾကံေနရမည္။
ေရွးေခတ္ အိႏိၵယဓေလ့အရ အရြယ္ႀကီးရင့္သူတုိ႔မွာ ရေသ့၀တ္၍ ေတာထဲ၌ တစ္ေယာက္တည္း ေနၾကရသည္။ နိပါတ္ေတာ္ ဇာတကမ်ားတြင္ ရေသ့မ်ားစြာ ပါရွိေနသည္မွာ ထုိဓေလ့မွ ေဖာ္ထုတ္ေပးေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ား ျဖစ္ေပေတာ႔သည္။
[ မိတ္ေဆြဟန္ေဆာင္သူ သည္ ( ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆုံးေသာ ရန္သူ) ၿဖစ္၏ ။]
( သလႅာဝတီ အြန္လိုင္းစြယ္စုံက်မ္း-မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္ )
မွ်ေ၀...
…အယူလြဲ ကင္းၾကပါေစ
